مهندسی بافت روشی است که در آن سلول ها از یک بیمار گرفته شده و پس از کشت و افزایش تعداد، آنها را در یک داربست بذرپاشی می کنند. تحریکات مناسب شیمیایی، زیستی، مکانیکی و الکتریکی اعمال می شود و طی مدت زمان کوتاهی بافت جدید تشکیل می گردد. مهندسی بافت علمی است که با هدف ایجاد جایگزین های زیستی که امکان بازیابی، حفظ و بهبود عملکرد بافت صدمه دیده را داشته باشند، مورد استفاده قرار می گیرد. علم مهندسی بافت به منظور برطرف کردن مشکل کمبود اعضا برای پیوند در محل آسیب به وجود آمد و پیشرفت نمود. هدف این علم ساخت بافت های عملکردی با کمک مواد مصنوعی، سلول های جداسازی شده از بدن بیمار و مولکول های زیستی است. در مهندسی بافت به طراحی داربست ها و کنترل شرایط محیطی مانند حضور فاکتورهای رشد پرداخته می شود به طوری که بهترین شرایط برای ادامه حیات سلول ها و هدایت رشد و تکثیر آنها ایجاد گردد؛ در نتیجه سلول ها ترشح ماتریکس خارج سلولی را آغاز نموده و بافت جدید را جایگزین می کنند. به منظور دست یابی به بافت یا عضو جدید با روش مهندسی بافت، باید برخی پارامترهای بسیار مهم را رعایت کرد. از جمله این پارامترها عبارتند از: ۱- استفاده از داربست های تخریب پذیر که همزمان با ایجاد بافت جدید تخریب می شوند و به عنوان یک پشتیبان مکانیکی می توان سلول ها را روی آنها قرار داد؛ ۲- سلول های پیش رو که بتوانند به گونه سلولی خاصی تمایز پیدا کنند؛ ۳- فاکتورهای رشد که فعالیت های سلولی را تنظیم و کنترل نمایند. بنابراین می توان گفت که اجزای اصلی مهندسی بافت عبارتند از: سلول، داربست، فاکتورهای رشد. داربست یک ساختار سه بعدی است که به عنوان چارچوبی برای هدایت سلول ها مورد استفاده قرار می گیرد و جایگزینی برای ماتریکس خارج سلولی محسوب می شود. سلول ها به درون داربست نفوذ کرده و با توجه به سیگنال های فیزیکی و شیمیایی که در محیط اطراف آنها قرار دارد شروع به رشد، تمایز، تکثیر و مهاجرت می کنند و بافت جدید را ایجاد می نمایند.