اختلال نقص توجه - بیش فعالی، فرد رابا مشکلات متعددی در فعالیت های معمول روزمره از جمله پرداخت قبوض، خواب کافی، مصرف دارو به طور مرتب، به خاطر سپردن انجام کارهای معمول خانه و غیره مواجه می سازد. افراد مبتلا به اختلال نقص توجه- بيش فعالی، در حافظه نقص دارند. آنها به آسانی پیامدهای گذشته و یا اهداف آینده را فراموش می کنند. زمانی که طبق یک برنامه یا ساختار کار می کنند، به تدریج شل می شوند و فکر می کنند که من دیگر به این برنامه نیاز ندارم؛ من مشکلم را حل کرده ام و الان خوب هستم و همین موضوع باعث می شود که دوباره به عادت های بد پیشین بازگردند. یکی از روش های درمان این افراد استفاده از کوچینگ است. کوچینگ از طریق آموزش روان شناختی به افراد کمک می کند که رفتارهای انطباقی و سازگارانه ای را در زندگی روزمره خود تمرین کنند. درمانگر به فرد دارای اختلال نقص توجه- بیش فعالی می آموزد که نقص توجه بخشی از زندگی روزانه او است و خود به خود از بین نمی رود و اکثر کشمکش ها و مشکلاتی که تجربه می کند ناشی از این اختلال است. اصل مهم در این روش درمانی این است که به فرد کمک شود تا توانایی درون نگری، آگاه شدن از نیازها و یافتن راه حلی برای مشکلات را به دست آورد. در این روش به جای این که از فرد پرسیده شود که چرا فلان کار را انجام ندادی، پرسیده می شود که چه چیزی مانع از انجام این کار می شود و این که در آینده چه انتخاب های دیگری ممکن است داشته باشد. با این روش فرد متوجه می شود که چگونه خودش در به وجود آوردن مشکلش سهم دارد و وقتی متوجه می شود که علیه خودش کار می کند، می تواند یک راهکار جدید ارائه بدهد تا به هدفش برسد. از طرف دیگر در بیشتر مواقع، بیمار برای مشخص کردن موثرترین خط مشی، در حال آزمون و خطا به سر می برد و این آزمون و خطا در واقع بخشی مهمی از درمان به شمار می آید.