بادکش گذاشتن یا به قول عامه، لیوان انداختن که امروزه در بین اهل فن، به حجامت گرم و خشک شهرت یافته است؛ از روش های مهم درمانی در طب سنتی است که دارای سابقه ای چند هزار ساله است. از گذشته های دور، اطبا و حکمای مشرق زمین به خواص درمانی بادکش گذاری پی برده؛ در درمان بسیاری از بیماری ها و دردها از آن بهره می گرفتند. در طب کلاسیک و جدید نیز انواع بیماری ها از قبیل میگرن، اسپاسم عضلانی، سنگ کلیه، آرتروز، زخم های معده و دوازدهه، دردهای مزمن عضلانی، قاعدگی دردناک، کمردرد و ... را می توان توسط بادکش درمانی (خلاء درمانی) درمان کرد. بادکش گذاری با سازو کارهای متعددی باعث رفع دردها و درمان بیماری های مختلف می شود که در ادامه به آنها اشاره می کنیم:
- یکی از علل درد و خستگی قسمت های مختلف بدن، تجمع بعضی مواد نظیر اسیدلاکتیک و دیگر مواد زائد سلولی در مویرگهای سطحی بدن است که اغلب با اختلال در خون رسانی موضعی همراه است. بادکش با ایجاد خلا، باعث انبساط عروق سطحی، تجمع خون در موضع و افزایش خون رسانی موضعی می شود. در نتیجه اکسیژن و غذای بیشتری به سلول ها رسیده؛ درد و خستگی رفع می گردد.
- افزایش خون رسانی موضعی با فراخوانی سلول های دفاعی و فاکتورهای ضدالتهاب خونی به موضع، باعث تسریع ترمیم آسیب های بافتی و عفونت های موضعی می شود؛ برای مثال با بادکش کردن اطراف زخم های بستر می توان به ترمیم و بهبود این زخم ها کمک شایانی کرد.
- بادکش با ایجاد خلا، در تخلیه سموم و عفونت های موضعی برای مثال در گزیدگی مار و عقرب کمک کننده است.
- بادکش باایجاد فشار منفی، باعث انبساط عضلانی شده، در رفع اسپاسم عضلانی که علت بسیاری از دردهای موضعی هستند، کمک می کند.
- بادکش با تحریک روده ها و دستگاه گوارش در درمان برخی از بیماری های گوارشی نظیر زخم معده، تنبلی روده و یبوست کمک کننده است.
- بادکش های متناوب و مکرر با جذب خون به عضلات در رفع لاغری های موضعی و افزایش بافت ماهیچه های موضع بادکش، موثرند.