یوگا و مدیتیشن می تواند به دو صورت فعال و منفعل انجام گیرد. اغلب یوگا و مراقبه ای که در مراکز کار می شود توصیه به رها کردن ذهن، ریلکسیشن، داشتن آرامش، تکرار جملات تاکیدی مثبت، فراموش کردن گذشته، بی اعتنایی به مشکلات و به عبارتی یوگای تنبلی یا خوش گذارنی است. اتفاقا این نوع یوگا درخود ادبیات یوگا، بوگا نامیده می شود. حال روش هایی چون یوگا در آب، یوگا بال (توپ)، یوگای لاغری، یوگای خنده، یوگا وال (دیوار) را هم به این ها اضافه کنید و این چنین است که هدف اصلی یوگا، یعنی بازشناسی و شناخت حقیقی خود، وقوف و پی بردن به اشکالات، اشتباهات و نادرستی های ذهن و رفتار خویش و نهایتا اقدام جدی برای تغییر بنیادین شخصیت و زندگی معطل و متوقف می ماند. گاه نیز فرد دچار تحریف های شناختی و فهم از خود می شود و متعاقبا انتظارات غیرواقعی پیدا می کند. این در حالی است که هم در روان شناسی علمی و هم در یوگا و مراقبه اساس نتیجه گیری یک انسان در تغییر و تحول شخصی است و این امر همواره نیازمند فعال بودن ذهن، کار بست جدی اراده و داشتن انگیزه قوی برای تغییر، خودشناسی و خودسازی است. زمانی که به ادبیات اصیل یوگا و مدیتیشن واقعی می نگریم همواره برای تمرین کنندگان این رشته آموزه ها و آزمون های جدی جهت فعال نگه داشتن ذهن و خودآگاهی در تمرین و در زندگی توصیه شده است. اولین فاکتور مهم در این راستا پرسش گری و به چالش کشیدن ذهن و امور زندگی است و این پرسش گری و پویانگری در وهله اول در حین تمرین کارسازی می شود. تقویت توجه و جهت دهی و تغییر در توجه یکی از مبانی ارزشمند یوگاست که نمونه بارز آن (طرح پرسش گری معما گونه) ذن zen می باشد. بنابراین با یوگا و مدیتیشن تنبلی، راحتی و انفعالی نمی توان راه به جای برد.