در فرکانس های بالاتر از فرکانس های رادیویی امواج الکترومغناطیسی انرژِی کافی برای شکستن پیوندهای اتمی را (بر اساس پدیده ای به نام یونش) دارند. به همین دلیل اشعه و سایر حالتهای تشعشعات یونش ممکن است به ساختار ژنتیکی سلول های زیستی آسیب رسانده و منجر به سرطان، نواقص مادرزادی و سایر مشکلات زیستی شوند. با کاهش فرکانس به حدود نور مرئی و کمتر از آن فوتون ها، انرژی لازم برای ایجاد آسیب را نخواهند داشت. در فرکانس های رادیویی بافت های زیستی مواد غیرمغناطیسی با قابلیت هدایت مغناطیسی نزدیک به فضای آزاد هستند.  تبادل انرژِی در آنجا می تواند با بارهای آزاد یا ساختارهای دوقطبی غیرمتقارن مانند آب رخ دهد. در اثر اعمال یک میدان متناوب بارهای آزاد شتاب می گیرند و جریان های هدایت یونی و تلفات مقاومتی مشابه با آن را پدید می آورند. اما دوقطبی ها در اثر اعمال میدان تغییر جهت می دهند که این پدیده منجر به افزایش دما در بافت می شوند، که از آن به نام اثر حرارتی میدان یاد می شود. میزان اثر امواج الکترومغناطیسی متناسب با فرکانس میدان اعمال شده و نیز نوع بافت بخصوص میزان آب موجود در بافت تغیر می کند. میزان جذب انرژی در اثر قرار گرفتن در معرض میدان های الکتریکی و مغناطیسی فرکانس پایین ناچیز بوده و افزایش محسوسی در میزان دمای بدن ندارد، اما قرار گرفتن در معرض میدان های الکترومغناطیسی در فرکانس های بالاتر از ۱۰۰ کیلوهرتز می تواند منجر به جذب قابل ملاحظه ای انرژی و افزایش دمای بدن شود. در هنگام استفاده از برخی از دستگاه ها که از فاصله نزدیکی نسبت به بدن انسان مورد استفاده قرار می گیرند مانند تلفن های همراه یا برخی وسایل گرم کننده بدن انسان ممکن است در معرض شرایط میدان نزدیک قرار گیرد. توزیع میدان و انرژیِ در نزدیکی منبع تفاوت بسیاری با توزیع میدان در فواصل دور از منبع دارد و در این شرایط میدان های مغناطیسی اهمیت زیادی پیدا می کنند.