شادی و خوشحالی می تواند همچون یک بیماری خوشایند و مفرح در بین افراد شیوع پیدا کند. شادی و خوشحالی هر فرد اساسا یک مساله جمعی و گروهی است و تا حد بسیار زیادی به شادی دوستان بستگی دارد. محققان دریافته اند که بگو و بخند بودن هر فرد می تواند مانند یک موج پخش شده و سبب بروز شادی و خوشحالی در افرادی که سه مرتبه دورتر هستند، شود. بنابراین اگر شما فردی شاد هستید؛ می توانید دوست نزدیک و صمیمی خود را احتمالا تا ۲۵ درصد شاد کنید و دوست دوست تان را تا ۱۰ درصد و دوست دوستِ دوستِ شما نیز احتمال دارد تا ۵/۶ درصد شاد شود. این نظریه که روحیه و خلق و خوی افراد بر یکدیگر تاثیر می گذارد چیز تازه ای نیست که قابل درک و فهم نباشد. البته میزان تاثیرگذاری شاید و خوشحالی بر روی افراد با دو عامل مکان و زمان تغییر می کند. پژوهشگران دریافته اند که میزان و درصد شاد شدن، با نزدیکی و مجاورت افراد افزایش می یابد؛ بدین معنی که شانس شاد شدن همسایه بغل دستی شما در اثر مجاورت با فرد شادی مثل شما حدود ۳۴ درصد است؛ در حالی که تاثیر آن بر دوست شما که دورتر از شما زندگی می کند، کمتر می باشد. در یک گروه اجتماعی، احتمال سرایت شادی بین اعضایی که در مرکز این گروه قرار دارند، نسبت به آنهایی که دورتر و در حاشیه گروه هستند بیشتر است. ویروس شادی عمر کوتاهی دارد؛ اگرچه  در بعضی موارد تا یک سال نیز عمر می کند. محققان اظهار می دارند گروه های اجتماعی از آنجا که می توانند بر روی خوشی و بهروزی  هر فرد از افراد گروه تاثیر بگذراند، نهادهای بسیار قدرتمندی در جوامع هستند. این یافته ها نشان می دهد که افراد یک خانواده، گروه و در نهایت یک جامعه تا حد زیادی می توانند خلق و خو و رفتارهای خود را به دیگران انتقال داده و تاثیرگذار باشند.