آسفالت مجموعه ای از چندین ترکیب شیمیایی و محصولات کاملی است که هر کدام از محصولات نفتی ساخته شده اند. آسفالت به خاطر داشتن ترکیبات خطرناک مانند هیدروکربن های آروماتیک چند حلقه ای برای محیط زیست بسیار خطرناک است. این محصول در مجاورت هوا، رطوبت، حرارت و عوامل حرکتی، متلاشی شده و هیدروکربن های آروماتیک حاصل از آن، توسط آب های حاصل از بارندگی شسته شده و به محیط زیست انتقال پیدا می کند. یکی از دستاوردهای محققان ایرانی، آسفالت هایی است که حلال آن به جای نفت سفید و گازوئیل، آب است و در مقابل آتش سوزی مقاوم است. در نوعی آسفالت زیستی به نام آسفالت سبز، آب می تواند در هنگام بارندگی جذب سطح آسفالت خیابان شود. این نوع آسفالت از یک نوع سیمان تراوش پذیر و آسفالت دارای خلل و فرج ساخته شده است. به محض اینکه آب زیر لایه سطوح تراوش پذیر وارد شود، جذب می شود و به این ترتیب آب راکد در سطح معابر جمع نشده و موجب آلودگی محیط نمی شود. این نوع آسفالت های جدید، توانایی انعکاس و جذب گرمای خورشید را دارد و به این ترتیب می توانند دمای شهر را در روزهای گرم پایین و در روزهای سرد، افزایش دهند. همچنین، این آسفالت ها دارای مواد تجدیدپذیر زیستی هستند و می توانند تا حد قابل توجهی موجب کاهش مصرف انرژی شوند. این نوع آسفالت ها هم اکنون به عنوان یک طرح جدید در خیابان های فرعی شیکاگو در حال اجرا است. در ایران به دلیل جاده سازی فراوان، بهتر است از آسفالت های زیستی استفاده شود تا بلکه به محیط زیست آسیب کمتری وارد شود. از طرفی به دلیل مواجهه با کم آبی شدید در کشور تا جایی که ممکن است باید ذخایر آب های زیرزمینی را افزایش داد و از آب باران نهایت استفاده را برد. با استفاده از آسفالت های زیستی می توان آب باران را وارد ذخایر آب زیرزمینی کرد.