فیبر نوری، رشته ای از جنسی شفاف با قابلیت گذردهی نور است که برای انتقال اطلاعات دیجیتال مورد استفاده قرار می گیرد. یک فیبر نوری از چند قسمت مختلف تشکیل می شود. هسته مرکزی که بخش گذرده نور است از ترکیبات شفاف سیلیس و ژرمانیم ساخته می شود. دو یا چند روکش مختلف نیز از این فیبرها محافظت می کنند. تعداد و جنس این روکش ها بستگی به موارد استفاده فیبر دارد. سپس چندین فیبر به دور یکدیگر تنیده می شوند و دوباره با چند غلاف مختلف محافظت می شوند. فیبرهای نوری به دو دسته تقسیم می شوند، یک نوع تک مد نامیده می شود دارای تک فیبرها با هسته نازک و قطر ۹ میکرون است و نور فروسرخ لیزر با طول موج ۱۳۰۰ تا ۱۵۵۰ نانومتر را گذر می دهد. نوع دیگر دارای هسته های ضخیم ۶۳/۵ میکرونی است و با نور فروسرخ با طول موج ۸۵۰ تا ۱۳۰۰ نانومتر گسیل شده از ال ای دی کار می کند. تفاوت جنس فیبر با محیط بیرون (غلاف) و در نتیجه تفاوت ضریب شکست این دو ماده باعث می شود که دیواره فیبر به صورت آیینه عمل کند. به این ترتیب زمانی که نور با زاویه خاص به دیواره فیبر می تابد، پدیده بازتاب کلی داخلی رخ می دهد و نور با انعکاس از دیواره فیبر پیش می رود و در انتها از کابل خارج می شود. با این حال بعضی از سیگنال های نوری در طول فیبر دچار اختلال و بازتاب های نامنظم می شوند. میزان این اختلال و همچنین تعداد سیگنالهایی که دچار آن می شوند به عواملی از جمله درصد خلوص و همچنین تعداد سیگنال هایی که دچار آن می شوند به عواملی از جمله درصد خلوص مواد هسته و طول موج نور دارد. معمولا زمانی که فیبرها در مسافت های طولانی استفاده می شود، یک دستگاه تقویت کننده در سر راه کابل قرار می گیرد که هم از سالم بودن سیگنال ها اطمینان حاصل می کند و هم نور را تقویت می کند.