سیستم اعلام حریق به مجموعه ای از قطعات الکترونیکی گفته می شود که وظیفه آشکارسازی حریق در اماکن مختلف را برعهده دارد. شبکه های اعلام حریق، که بخشی از شبکه های اطلاع رسانی به شمار می روند بطورکلی برحسب هدف اصلی به دو دسته تقسیم می شوند. ۱- ایمنی جان اشخاص. ۲- محافظت از اموال. برخی از این شبکه ها طوری طراحی می شوند که هر دو هدف را تامین سازند. سنسورهای اعلام حریق بسته به اینکه به کدام مشخصه آتش حساس باشند در گروه های سنسورهای دود، سنسورهای حرارت، سنسورهای منواکسید کربن، سنسورهای شعله و سنسورهای ترکیبی جای دارند.
سیستم کشف دود نوری: این دسته از کاشف ها یک سلول نوری یا تله نوری و یک منبع تولید کننده نور، یک لنز(عدسی) جهت میزان نمودن پرتاب نور داخل محفظه و یک فتودیود (دیود حساس به نور) و یا دیگر سنسورهای فتوالکتریک (عکس الکتریکی) می باشند. وقتی که ذرات دود نمایان می گردند تعدادی نور توسط ذرات دود متفرق گشته در نتیجه توسط دیوید حسگر دریافت شده، سبب بکار افتادن دتکتور و با ارسال علایم به مرکز کنترل یا دستگاه مرکزی، وقع حریق را اعلام می کنند.
سیستم کاشف حرارتی: این کاشف ها نسبت به درجه حرارت هوای اطراف محیط خود و افزایش آن حساس هستند. در انواع ابتدایی این تشخیص دهنده ها از یک نوار فلزی برای حس کردن گرما استفاده می شد که در ساده ترین شکل آن با رسیدن به یک دمای از پیش تعیین شده بر اثر انبساط نوار فلزی خم شده و با قطع کردن جریان الکتریسیته از خود موجب فعال شدن سیستم می گردد. امروزه از یک مقاومت کوچک الکترونیکی بعنوان حسگر حرارت استفاده می شود.
کاشف لیزری: این کاشف ها از نوع کاشف های تنفسی و دود از طریق یک سری لوله پی وی سی فشرده که در اطراف زیر پوشش نصب می شوند توسط یک هواکش قوی به داخل محفظه کاشف مکیده شده و در جریان اشعه لیزر قرار می گیرد.