استفاده از دارودرمانی، شناخته ترین روش درمان بی خوابی به شمار می آید. از آنجا که استفاده از داروهای آرام بخش دارای عوارض طولانی مدت و کوتاه مدتی از جمله گیجی، کاهش دقت و خواب آلودگی در فاصله کوتاهی پس ازمصرف دارو می باشد، این نوع درمان در افرادی مانند پرستاران و رانندگان که نیاز به دقت و هوشیاری کامل در زمان نوبت کاری دارند، توصیه نمی شود. درمان های غیردارویی اختلال خواب مانند رفتار درمانی (تکنیک های آرام سازی) تغییرات قابل اعتماد و بادوامی در چندین پارامتر خواب در افراد دچار اختلال خواب مزمن ایجاد می کند. آرام سازی به عنوان یک وضعیت نسبی رهایی از تاثیرات ذهنی و جسمی ناشی از استرس است. کاهش تنش با افزایش جریان واگال و کاهش فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک همراه است. تظاهرات عینی فیزیولوژیک آرام سازی، به عنوان ابزارهای مخالف استرس عمل می کند که شامل مواردی مانند کاهش فشار خون، کاهش تعداد نبض، کاهش احتباس مایعات و سدیم، به حد طبیعی رساندن گلوکز و انسولین خون می باشد و از طریق هیپوتالاموس و کاهش عملکردهای سمپاتیک و پاراسمپاتیک می تواند بر بهبود کیفیت خواب اثرگذار باشد. در این تکنیک زمانی که فرد تک تک عضلات خود را شل کرده و تمرکز حواس پیدا می کند، قادر است بر طیف و سیعی از علایم جسمی و روانی از قبیل اضطراب، افسردگی، استرس و درد فایق آید.
تکنیک آرام سازی بنسون به شرح ذیل است:
۱- به آرامی در موقعیت راحت قرار بگیرید.
۲- چشم ها را آهسته ببندید.
۳- تمامی عضلات بدن را به طور عمیق شل کنید از کف پاها شروع کنید و تدریجا به طرف صورت پیش بروید. این حالت آرامش را در آنها حفظ کنید.
۴- در همین حال از راه بینی نفس بکشید. نسبت به تنفس خود آگاه باشید و ضمن خارج کردن آرام هوا از راه دهان کلمه یک را زیر لب تکرار و راحت و عادی نفس بکشید.
۵- این کار را برای ۱۰-۲۰ دقیقه ادامه دهید و سعی کنید تمامی عضلات شما شل باشد. پس از گذشت ۱۰-۲۰ دقیقه چشماهایتان را باز کنید و برای چند دقیقه از جای خود بلند نشوید.
۶- نگران نباشید که به سطح عمیقی از آرامش رسیده اید یا نه، بگذارید آرام سازی با آهنگ خودش اتفاق بیفتد. وقتی افکار مزاحم پیش آمد سعی کنید با بی اعتنایی از آنها چشم پوشی کنید.