همه گيري کوويد ۱۹ چالشي در سطح جهاني است که بيشتر کشورها را درگير کرده است و هنوز هم ادامه دارد. پيامدهاي اين بحران، آموزش عالي را تحت تاثير قرار داده است و رهبران دانشگاه ها و موسسه هاي آموزشي و پ‍ژوهشي را به عکس العمل سريع به اين بحران وادار کرده است. نظام آموزش عالي قلب يک جامعه پايدار است و بقاي آن از در زمان بحران ضروري است. امروزه بحران هاي مختلفي که در جوامع به وقوع مي پيوندد،منجر به اختلال در عملکرد نظام هاي آموزشي مي شود و مواجهه با بحران و تامين آموزش مستمر در ادوار مختلف، مستلزم برنامه ريزي براي تاب‌آوري نظام آموزشي و توانمندسازي آنان در مديريت بحران در تمام شرايط است. در اين شرايط دانشگاه ها بدون داشتن فرصت براي تدوين و تصويب سياست ها و کسب آمادگي هاي لازم ناچار شدند تمام برنامه هاي درسي خود را به شکل الکترونيکي و در حالت آنلاين ارائه کنند. اجراي اين موضوع در زمينه تجهيز فناوري هاي زيرساختي، نرم افزارها، سخت افزارها، آيين نامه هاي آموزشي، آموزش استادان، آماده سازي الکترونيکي دانشجويان و مسائل نظير آن با چالش هاي اساسي روبرو بود. در موقعيت اخير، آموزشگران و فراگيران با چالش هاي جدي روبرو هستند و آشفتگي ها و خشونت در همه جا مشاهده مي شود. از اين رو آموزشگران آينده لزوما آموزشگراني پرتنش و موقعيت مسئله مند، تاب آور و مقاوم تر خواهند بود. وضعيت کنوني دانشگاه نشان مي دهد که اگرچه ما به سوي آموزش عالي مطلوب تر حرکت خواهيم کرد و تلاش، فرصت و امکانات بيشتري براي آموزش هاي عالي خواهيم داشت،اما در عين حال اين مسير بسيار پيچيده و تنش زا است. آموزشگران آينده در ساختار آگاهي،نظم معنايي و تاب آورسازي(مقصود از تاب آوري، توانايي در جذب شوک ها همراه با تطبيق مثبت و تبديل ساختارها به امکانات براي مواجهه با تغييرات در درازمدت است) تازه اي ظهور خواهند کرد.
