نکته مهمي که مخاطبان سخنراني انگيزشي بايد به آن توجه داشته باشند اين است  که هدف اين سخنراني ها ارائه راه حل يا ايجاد شايستگي براي موفقيت نيست، بلکه به شما تا جايي انگيزه مي دهند که به سمت هدف حرکت کنيد. اين  سخنراني ها شما را به پرتاب کردن تير تشويق مي کنند، ولي اينکه هدف کجاست و بايد به چه شکل نشانه گيري شود را به شما آموزش نمي دهند. پس اگر سخنراني انگيزشي وارد عرصه راه حل يابي بشود کار غيرتخصصي انجام داده است. وقتي فردي دچار بيماري هاي رواني مثل افسردگي،‌ وسواس، دوقطبي و غيره مي شود. نبايد از سخنراني انگيزشي انتظار درمان داشته باشيد يا وقتي فرد مسير حل کردن يک مسئله رياضي را نمي داند،‌ نبايد تصور کند که سخنراني انگيزشي معجزه مي کند. گاهي در سخنراني انگيزشي سخني گفته مي شود که از واقعيت به دور است و تنها هيجان و انگيزه کاذب در فرد به وجود مي آورد. پس وقتي فرد با واقعيت مواجه مي شود، متوجه مي شود که چقدر بين آن چيزي که مي خواهد باشد و آن چيزي که هست تفاوت وجود دارد و در نتيجه احساس سرافکندگي مي کند. بعضي از اين سخنرانان اظهار مي کنند که هر چقدر اهداف بلندتر باشند،‌ انگيزه بيشتر است و هر چقدر انگيزه بيشتر باشد، تلاش بيشتر است و تلاش بيشتر موفقيت را به همراه دارد. اين نگاه باعث مي شود مخاطب از اقدامات کوچک صرف نظر کند در حالي که بايد اهداف بلند به اهداف کوچک تر و ساده تر تقسيم بشود. نقد ديگر بر سخنراني هاي انگيزشي اين است که قالب هاي خاصي از جمله ثروتمند بودن،‌مشهور بودن،‌ صاحب منصب بودن و غيره را براي موفق بودن به مردم معرفي مي کنند. با اينکه اين موارد هميشه به معناي موفقيت نيستند، تاکيد زياد بر روي آنها باعث مي شود که مخاطبان فقط اين وي‍‍ژگي ها را براي موفق بودن درک کنند در حالي که موفقيت از فردي به فرد ديگر متفاوت است. موفقيت يک دانش آموز کسب نمره مناسب در درس هاي خود است يا موفقيت کشاورز برداشت محصول پربار در آخرين مرحله تلاش خود است. بطورکلي سخنراني انگيزشي نبايد هدفش صرفا برانگيختن افراد باشد بلکه بايد سخنانش با منطق و علم سازگاري داشته باشد. اين سخنراني ها زماني که همراه افزايش شايستگي و توانايي باشد سودمند است اما افزايش به تنهايي اعتماد به نفس باعث کاهش عملکرد مي شود.