وقتی ما می خواهیم موقعیت چیزی را مشخص کنیم به سه مختصات مکانی (طول، عرض و ارتفاع)  یک مختصات زمانی احتیاج داریم. در واقع ما در یک جهان چهاربعدی زندگی می کنیم. مطابق نظریه نسبیت عام انیشتین وقتی یک جرم به اندازه کافی فشرده شود، به سبب گرانش زیاد ایجاد شده سبب خمیدگی فضا و زمان می شود به طوری که هیچ چیزی پس از عبور از آن نمی تواند به بیرون برگردد که به مرز این ناحیه افق رویداد گفته می شود. این ناحیه نور را به دام می اندازد و به همین دلیل به جسم ایجاد شده سیاه چاله می گویند. وقتی عمر ستاره ای به پایان می رسد، در منطقه کوچکی از فضا فشرده می شود و سیاه چاله شکل می گیرد. حالا یک صفحه کاغذ را به عنوان فضای دو بعدی و نماد فضا و زمان در نظر بگیرید. فرض کنید در یک نقطه از گوشه سمت راست کاغذ هستید و به فاصله هزار سال نوری با نقطه دو در گوشه سمت چپ کاغذ قرار دارید. اگر بخواهید از نقطه یک به نقطه دو بروید، هزار سال نوری طول می کشد. ما این مسافت را نمی توانیم با سرعت نور طی کنیم. سرعت سفینه های ما خیلی کمتر از سرعت نور است. حتی اگر با سرعت نور هم بخواهیم مسافت هزار ساله را برویم، عمر ما به پایان می رسد یا سوخت سفینه تمام می شود. در مثال بیان شده، فرض کنید کاغذ را از وسط تا بزنیم و سوراخی را در وسط دو نیم کاغذ ایجاد کنیم. از طریق این سوراخ مسافت بین دو نقطه کوتاه می شود و به اصطلاح فیزیکی شما می توانید بین این دو نقطه تله پورت کنید. این سوراخ همان کرم چاله است که یک ویژگی است که می تواند بین دو نقطه میانبر ایجاد کند. تفاوت سیاه چاله و کرم چاله در این است که وقتی جسمی وارد سیاه چاله شود نمی تواند از آن عبور کند ولی در کرم چاله این اتفاق می افتد.