پزشکی در ایران باستان به دو شاخه‏ مینو پزشکی (روان‌پزشکی) و گیتی پزشکی (تن‏پزشکی) تقسیم می‏شد و علاوه بر اختلالات درونی، محیط بیرونی را نیز از عوارض بروز پیدایی بیماری‌ها تلقی  می‌کردند. در آن زمان جهت پیشگیری از بیماری‌های واگیردار، قرنطینه اعمال  می‌شد و در این زمان به رعایت اصول بهداشتی توصیه می‌شد. پیشرفت دانش پزشکی در دوره‌ی ساسانی با تأسیس دانشگاه  جندی‌شاپور صورت گرفت و دستاورد‏های آن حتی به دوره‌ی بعد از اسلام منتقل شد و جهان پزشکی آن روزگار تحت تأثیر ایران قرار گرفت.
.پزشکان در آن زمان به بخشی های زیر تقسیم می شدند:
۱- اشوپزشک(اشو=پاک) با رعایت پاکی و پاکیزگی بیمارانش را درمان می کرد و چیزی جز توجه به نظافت، دقت در نگهداری جسم و روان، توجه به مواد غذایی و نظام بهداشتی به بیماران خویش تجویز نمی کرده است. بیمار نه تنها باید مسال بهداشتی را رعایت می کرد بلکه افراد سالم نیز مجبور به رعایت بودند تا از سرایت بیماری ها جلوگیری شود. این پزشک مشابه پزشک عمومی کنونی عمل می کرد.
۲- ارور (گیاه) پزشک که روش درمانی او با استفاده از درمن با گیاهان بود(داروسازی امروزی). داروهایی که توسط ارورپزشک تهیه و آماده می شد با توجه به ضوابط و دستورهای مذهبی (کتاب اوستا) در اختیار نیازمندان قرار می گرفت.
- مانتره پزشک (روانپزشک) که به کمک خواندن آیات از کتاب آسمانی و استفاده ازدعا، بیماران را درمان می کرد. او پزشک پزشکان است و در طب باستان مقامی ارزنده داشته است. مانتره پزشک نشانه ها و اختلالات روانی بیمار را با توجه به عکس العمل های او و تسلطش بر اعصاب مشخص می کرد و به درمان بیمار روانی اقدام می کرد. فرمان های مانتره پزشک طبق ضوابط آیینی و منطبق با نظام پزشکی آن زمان بوده است. مثلا لباس، خانه، محیط زیست و نظایر آن باید از آلودگی ها دور شوند و باید خویش را از لاشه انسان، جانوران و آنچه میکروب زا و باعث بیماری باشد به دور نگه داشت و با آنان در تماس نبود.