از قدیمی ترین منابع مکتوب که به علم پزشکی اشاره می کند، اوستا (کتاب دینی زرتشتیان) است. در دوره هخامنشی سه مرکز پزشکی (ری، همدان و تخت جمشید) به همراه بیمارستانی در جنب آن ها برقرار بوده است که بیشتر به عنوان پناهگاه بیماران و سربازان محسوب می شده است و درمان توسط پزشکان به طور دقیق صورت می گرفته است و درآمد مکفی به آنان داده می شد. در بخشی از متون زرتشتی، به بهداشت محیط و پیشگیری از بیماری ها اشاره شده است. در ایران باستان جمع آوری زباله، ساماندهی پست مانده ها، نظافت مسکن، سم پاشی و جلوگیری از نفوذ حشرات و جانوران مزاحم به داخل خانه به صورت اصولی کار شده بود و تمهیدات لازم در نظر گرفته شده بود. جهت جلوگیری از سرایت بیماری ها ظرف آبخوری هر شخص اختصاصی بود و آلوده کنندگان آب بزهکار شناخته می شدند  گاهی حتی اعدام می شدند؛ چرا که سه عنصر آب، هوا و خاک در دین زرتشت مقدس بود و نباید این عناصر توسط افراد آلوده می شد. مطابق تاریخ قدیمی ترین دوره رواج پزشکی در ایران باستان به آریایی ها باز می گردد. اولین پزشک نامدار آریایی ترتیا نام داشت که زخم نیزه و تب سوزان را از تن برطرف می کرده است. پزشکان در آن زمان از طبقه روحانی بودند و ریاست پزشکان را برترین روحانی بر عهده داشت. پزشکان باید از هندسه، موسیقی، شعر، تمثیل و حکمت بهره می داشتند تا به فراخور نوع بیماری از این دانش ها استفاده نمایند. از تمثیل، موسیقی و شعر در راستای بهبود بیماران روانی و کسانی که از عمل جراحی در هراس بودند استفاده می شد. پزشکان از هندسه صرفا جهت برش های جراحی، سوار کردن استخوان های شکسته و استفاده در انواع بخیه ها سود می جستند. آنان در بخیه زدن از نخ های نازک طلا، موی خوک و حتی موی زنان استفاده می کردند.