بر اساس گزارش سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۷ کشورهای آمریکا، عربستان صعودی و آلمان به ترتیب اولین تا سومین کشورهای مهاجرپذیر در دنیا هستند. بعد از جنگ جهانی دوم آلمان بالغ بر ۵۰ میلیون مهاجر پذیرفت. با انفجار اقتصادی در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ آلمان شرقی نیازمند به نیروی کار شد. آنها اول از ایتالیا، یونان و اسپانیا نیروی کار تازه ای وارد کردند؛ اما تعداد زیادی از کارگران از کشور ترکیه بودند. تا قبل از سال ۲۰۰۰ شما باید خون آلمانی می داشتید تا شهروند آلمان باشید اما در حال حاضر اگر برای هشت سال مقیم قانونی این کشور باشید یا پدر و مادرتان آنجا به دنیا آمده باشند، اخذ شهروندی این کشور ممکن می شود؛ حتی اگر ملیت دیگری داشته باشید. در واقع هدف از بیان این مسئله این بوده که از سال ۲۰۰۰ به بعد، آلمان از تجربه اش ازترک ها و دیگر مهاجران آموخته است که قوانین شهروندی را معتدل تر کند. لازم به ذکر است که در کنار سیاست های مهاجرتی، قانون اساسی آلمان حق پناهندگی سیاسی را نیز تضمین می کند و مردم آلمان سعی می کنند به جا اینکه به سوی پناهندگان سنگ پرتاب کنند یا به آنها بی احترامی کنند، به آنها یاری برسانند. آن چیزی که مورد توجه است، این است که خود آلمانی ها نیز به طور شخصی و داوطلبانه در کمک به مهاجران سرمایه گذاری می کنند، که از کمک به حضور بچه ها در مدارس حرفه ای و کلاس های مخصوص مهاجران گرفته تا کمک به آشنایی و درونی کردن فرهنگ آلمانی را در بر می گیرد. آلمان تا سال ۲۰۵۰ به نیم میلیون مهاجرت خالص در سال نیاز دارد. از طرفی بسیاری از پناهندگان، نیروی آموزش دیده کشور نبوده و حتی برای ورود به برنامه های کارورزی نیز آماده نیستند؛ آژانس فدرال آلمان نیز تخمین می زند که نیمی از پناهندگان بعد از گذشت ۵ سال، وارد چرخه اقتصادی نشده و همچنان بیکار می مانند. از طرف دیگر پتانسیل های اقتصادی این کشور در سطح بسیار مطلوبی است و نرخ بیکاری نیز در آن پایین است.