بهره بردن از انرژی باد به عنوان مولد اصلی بادگیرها، در ایران سابقه ای بسیار طولانی دارد به طوری که این المان های معماری از گذشته های بسیار دور تا به امروز جهت تهویه طبیعی منازل در بسیاری از شهرهای کویری ایران مورد استفاده قرار گرفته اند. سند دقیقی درباره چگونگی پیدایش بادگیرها در دست نیست؛ اما با توجه به سندهای موجود، حفاری ها و منابع تاریخی، می توان گفت که ابداع آن توسط ایرانی ها انجام شده و سپس به سایر کشورهای خاورمیانه و مصر منتقل شده است. کاوش های انجام شده در شاهرود اثبات کننده وجود بادگیر در ایران در ۴۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است. وجود بلندترین بادگیر سنتی دنیا در باغ دولت آباد یزد با ارتفاع ۸/۳۳ متر و یا بزرگترین بادگیر از نظر ابعاد و مساحت در خانه آقازاد ابرکوه یزد نشانه های دیگری برای نسبت دادن بادگیرها به ایرانیان دانست. بادگیرها از وزش باد برای کشاندن هوای تازه به درون ساختمان و از عکس العمل نیروی آن یعنی مکش برای راندن هوای گرم و آلوده استفاده می کنند. بادگیرها را می توان از جهت های مختلفی دسته بندی کرد؛ اما شاید رایج ترین دسته بندی را بتوان از جهت تکنولوژی و تاریخچه داشت و بادگیرها را به دو نوع کلی سنتی و مدرن تقسیم کرد. بادگیرهای سنتی به وفور در قسمت های مختلف ایران به عنوان خاستگاه اصلی آنها یافت شده و شامل انواعی مانند بادگیر یکی طرفه، دوطرفه، چهار طرفه، چندوجهی یا چند طرفه (معمولا شش یا هشت)، سیلندری و چبقی می شود. بعد از دوره طلایی بادگیرها در گذشته ایران، تقریبا از سه، چهار دهه پیش دوباره بادگیرها در مرکز توجهات قرار گرفته و به شکل مدرن در پروژه های زیادی اجرا شده اند. در انگلیس در ۳۰ سال اخیر بادگیرها به شدت مورد توجه قرار گرفته اند و حدود ۵۵۰۰ بادگیر در آنجا نصب شده است.