يكي از مهمترين انواع اختلالات اضطرابي، اضطراب اجتماعی است که به عنوان يك ترس مشخص و مزمن از يك يا چند موقعيت اجتماعي تعريف مي شود كه فرد خود را در معرض موشكافي به وسيله ديگران مي بيند و مي ترسد مبادا كاري انجام دهد كه باعث خجالت يا تحقير وي شود. اختلال اضطراب اجتماعي از اوايل سن ۸ سالگی شروع می شود. نمودهاي باليني و اثرات باليني مخرب هراس اجتماعي  در دوره کودکی به مرور پدیدار می شود و در اوایل یا میانه نوجوانی بارزتر می شود. تقریبا ۷۵ درصد افراد علائم را بین سنین ۸-۱۵ سالگی تجربه می کنند. اين اختلال مي تواند موجب بروز انواع اختلالات روان شناختی از جمله افسردگی و اختلالات هویتی همچنین آسيب هاي چشمگيري در كارهاي روزانه، تحصيلي و اجتماعي آنها ايجاد مي كند. نمودهاي رفتاري اين گروه از كودكان گاهي مواقع به صورت امتناع از رفتن به مدرسه و مخالفت رخ مي دهد و همچنين در نوجواني سوء مصرف مواد و الكل گزارش شده است. تحقيقات نشان داده است %۸۱ از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعي، اختلال دیگری نیز دارند. افسردگي يكي از رايج ترين اختلالات رواني است كه همبودي بالايي با اختلال اضطراب اجتماعي در ميان نوجوانان دارد. بنابراین مداخله زود هنگام برا ي جلوگیري از عواقب ناگوار درازمدت این اختلال حياتي است. با توجه به شروع زودهنگام و زيان آور اضطراب اجتماعي، بسط دادن درمانهاي اثربخش كه هدفشان كاهش اضطراب اجتماعي در كودكان است بسيار مؤثر است. درمان كودكان مستلزم اين است كه مداخلات متناسب با سطح رشدي آنها انجام شود. تحقیقات نشان داده است که ايجاد يك رابطه درماني قوي با اين گروه از كودكان بر نتايج درمان شناختي رفتاري در اين گروه از كودكان تأثير گذار است. البته بايد اين مسأله را در نظرگرفت كه كودكان با ويژگيهاي متفاوت نياز به رويكرد هاي درماني متفاوت دارند اما اين كه كدام رويكرد درماني براي كدام گروه از كودكان مناســب اســت نياز به بررســي بيش تر دارد.