مزایای داستان و استفاده از آن در تقویت تفکر کودک از سال ها پیش مورد توجه علمای تعلیم و تربیت بوده است. یکی از نخستین کسانی که این مزیت را کشف کرد و به فکر به کارگیری آن افتاد، متیولیپمن، فیلسوف و متفکر آمریکایی، بنیان گذار مکتب فلسفه برای کودک بود. وی از اواخر دهه شصت میلادی به هنگامی که مشغول تدریس درس فلسفه به دانشجویان در دانشگاه بود، متوجه شد که دانشجویانش فاقد قدرت استدلال و قدرت تمیز و داوری هستند. او همچنین متوجه شد که برای تقویت قدرت تفکر این دانشجویان، دیگر بسار دیر شده است. او به این فکر افتاد که این کار (تقویت قدرت قوای فکری افراد) باید در دوران کودکی انجام شود؛ یعنی زمانی که کودکان و نوجوانان در سن یازده یا دوازده سالگی هستند، باید یک سلسله دوره های درسی در خصوص تفکر انتقادی یا حل مسئله بگذرانند؛ اما برای تهیه موضوعی قابل فهم و مورد پسند کودکان و نوجوان، باید متون درسی به صورت داستان نوشته شوند، داستانی درباره منطق اکتشافی کودکان. برنامه فلسفه برای کودکان و نوجوانان (فبک) به تدریج در دانشگاه مونتکلیر شکل گرفت. هدف این برنامه اصلاح وضعیت آموزش تفکر در آموزش و پرورش است. تقویت تفکر انتقادی، تفکر خلاق و تفکر مراقبتی (مسئولانه) از ابتدای دوران کودکی یکی از اهداف اصلی این برنامه است. داوری خوب، ابداعات خلاق و توجه مسئولانه به محیط و اطرافیان، ویژگی های دیگری هستند که این برنامه در پی تقویت آنهاست. نهایتا تربیت شهروندانی معقول، خودآگاه، دقیق، مسئولیت پذیر،اخلاق گرا و اجتماعی در این برنامه پیگیری می شود. آنچه اهمیت دارد، ارزشی است که صاحب نظران این حوزه به داستان، در پرورش تفکر فلسفی داده اند؛ به گونه ای که یکی از پیش فرض های موجود در برنامه فلسفه برای کودکان این است که کودکان زمانی بیشتر یاد می گیرند که کتابهایش به شکل داستان باشد.