قرن بيست ويكم كه به عنوان قرن تكنولوژي رباتيك شناخته مي شود، شاهد ظهور يكي از مصاديق بارز اين فناوري نوين يعني خودروهاي بدون راننده است. از زماني كه شركت گوگل در سال ۲۰۱۰ اقدام به عرضه نخستين ناوگان از وسايل نقليه خودرانِ خود كرد، توسعه اين وسايل نقليه بطور فوق العاده اي گسترش يافته است، بطوريکه محققان پيش بيني مي كنند در سالهاي آتي شركتهاي خودروساز وسايل نقليه بدون راننده كاملاً هوشمند خود را به بازار عرضه عمومي خواهند كرد و انتظار مي رود كه اين وسايل نقليه ۲۵ درصد از بازار جهاني را تا سال ۲۰۴۰ به خود اختصاص دهند.  خودروهاي خودران به عنوان سيستم هايي توصيف  شده اند كه قادرند بصورت مستقل از دخالت عامل انساني (راننده) تمامي كارهاي رانندگي را انجام دهند. تكنولوژي به كار رفته در اين خودروهاي هوشمند، تركيبي از هوش مصنوعي، كامپيوترها، نرم افزارها، حسگرهاي سخت افزاري با قابليت برقراري ارتباط با يكديگر است. حسگرهاي سخت افزاري بطور معمول شامل مجموعه اي از رادارها، ليزرها، حسگرهاي فراصوت، دوربين ها، سيستم مكان يابي يكپارچه (جی پی اس) و تعدادی کامپیوتر هستند. اين حسگرها داده هايي را از محيط پيرامون خودرو دريافت و آنها را به كامپيوتر خودرو ارسال مي كنند. كامپيوترِ خودرو داراي نرم افزاري است كه الگوريتم هاي تصميم گيري منطقي را بر روي داده هاي دريافتي توسط حسگرها، اعمال مي كند. اين نرم افزار بر اساس داده هاي محيطي و الگوريتم ها داده هاي خروجي را به خودرو ارائه مي كند، و نهايتا اين داده های خروجی دستوراتی را به خودرو برای انجام حرکت های اتوماتیک از جمله میزان سرعت خودرو، تعویض دنده و تغییر مسیر بر طبق شرایط جاده می دهند. وسايل نقليه خود ران منافع اقتصادي و اجتماعي متعددي را به دنبال دارند . اين خودروها در مقايسه با خودروهاي معمولي، به دليل ويژگي هاي منحصر به فرد خود، مي توانند بطور قابل توجهي از شمار تصادفات، صدمات، تلفات جاني و هزينه هاي مرتبط با تصادفات رانندگي بكاهند، چرا كه در حال حاضر بيش از ۹۵ درصد از تصادفات رانندگي در نتيجه خطاهاي انساني روي مي دهند. از سوي ديگر اين خودروهاي هوشمند به مدد عمليات محاسبه گري سريع سيستم خودرو در مقايسه با انسان از درجه عكس العمل سريعتري براي جلوگيري از بروز حادثه برخوردارند.