در بدو تولد، گریه اولین نشانه حیات و ابزار ارتباطی نوزاد با دنیای خارج از بطن مادر است. نوزادان تا هنگامی که صحبت کردن را یاد می گیرند از گریه برای ارتباط با والدین و مراقبان خود استفاده می کنند. گریه شامل شاخصه های صوتی، حالات چهره و حرکات اعضاء است و در حساس ترین ناحیه حساسیت شنوایی انسان قرار دارد. علمت های صوتی گریه، چند وجهی، پویا و برخلاف ظاهر با بی نظمی خاصی از حالات و نیازهای جسمی، عاطفی و روانی نوزادان همراه هستند. گریه به دلیل یک محرک خارجی یا داخلی از مغز شروع می شود و سپس دستوراتی از طریق سامانه عصبی به اندام های گفتاری و تنفسی که مسئول تولید صداهای در سطح فیزیولوژیکی هستند، ارسال می شود. این روند با خروج هوا از ریه ها به لوله صوتی ادامه می یابد، لوله صوتی از حنجره شروع می شود و در لب ها به پایان می رسد. متخصص بالینی نوزادان بر اساس شرایط فیزیولوژیکی و نیز صدای گره آنها می تواند سلامتی نوزاد رابررسی کند که در جهت تشخیص بیماری و نیازهای محتمل سودمند واقع شود. با این حال فقدان وجود الگویی خودکار در تشخیص گریه نوزادان ضروری است. طبقه بندی خودکار گریه نوزادان در سه سطح شامل شناسایی وضعیت پاتولوژیک نوزدان (کم شنوایی، یرقان، سرسام و موارد مشابه)، شناخت هویت نوزاد و تشخیص احساسات جسمی نوزاد (عصبانیت، ترس، ناراحتی، درد و گرسنگی ) در تصمیم گیری مناسب به پزشک متخصص کمک می کند. در این راستا دانشمندان کشورمان جهت تشخیص درد نوزادان از طریق تحلیل علامت های صوتی روشی را ابداع کرده اند که از دقت و سرعت مناسبی برخوردار است. این روش تا حد چشم گیری توانسته برای داده های مختلف تشخیص درد از گریه نوزادان موثر واقع شود. برای اطلاعات بیشتر درخصوص این روش به مقاله ای که در این راستا منتشر شده است مراجعه نمایید.