تریز از جدیدترین روشهای افزایش خلاقیت است. این روش در طی جنگ سرد و توسط یک مهندس اتحاد جماهیر شوروی سابق به نام گنریچ التشولر مطرح شد. آلتشولر با استفاده از این تئوری صدها ثبت احتراع انجام داد و معتقد بود که روش های خلاقیت و اختراع قابلیت آموزش به دیگران را دارند. به همـين دليـل روش شناسي اختراع و خلاّقيت را به وجود آورد و اسم آن را تريـز گذاشـت كـه در واقـع راه جديدي براي تفكّر است. آلتشولر بر اساس۴۰۰۰۰ اختراع ثبت شده اي كه جمع آوري شده بود، توانست ۱۲۰۱ مسئله استاندارد را خلاصه کند و آنها را تناقض نامید و سپس ۴۰ راه حل اصلی را برای این تناقض ها شرح داد و آنها را اصول اختراعی نامید. تریز عبارت است از دانش انسان گرای مبتنی بر روش شناسی نظام یافته برای حل مسئله. می توان گفت تریز با بررسی کشفیات گذشته، مدل هایی برای حل مسائل جدید در برابر محققان می گذارد که با استفاده از آن می توان بسیاری از مسائل پیچیده را حل کرد. تریز از الگویی پیروی می کند که در آن ابتدا مسئله انتزاعی می شود و سپس با استفاده از شناسایی و کاربست اصول حل مسئله که قبلا در موقعیتهای مشابه مثمر ثمر بوده اند سعی در حل آن می شود. در حالت کلی تریز بر پایۀ منطق و اطلاعات است و شهود نقش زیادی در آن ندارد. آمـوزش تریز که ابتدا در مـراکز صنعتی مورد استفاده بوده است؛ امروزه در حال ورود به مراکز آموزشی است زیرا که در این الگو خلاقیت قابل آموزش و اکتساب در نظر گرفته می شود. به طوری که هر دانش آموز و یا هر دانشجویی در هر زمینه ای با بکارگیری اصول و قوانین آن می تواند در حوزه فعالیت خود مخترع و نوآور باشد. در واقع این الگو محیط کار و آموزش را تبدیل به یک محیط متفاوت نموده و خلاقیت را محور حل مشکلات می نماید. تریز یک روش سیستماتیک است که عصاره ای از تمامی راه حل های موجود را دارا است.