اپی ژنتیک نظریه ای در زمینه توارث است که می گوید ژن دارای حافظه ای برای یک واقعه است. ممکن است دو نسل در معرض واقعه یا رخدادی قرار بگیرند و این رخداد در ژن های آن نسل نشان گذاری شود و این تاثیرات برای چهار یا پنج نسل بعدی یا بیشتر ادامه یابد. اپی ژنتیک شاخه کاملی از ژنتیک با مفاهیم گسترده ای است که کمتر درباره آنها شنیده ایم. اپی ژنتیک مطالعه چگونگی انتقال اطلاعات از یک سلول به اخلافش بدون رمزگذاری دقیق اطلاعات در توالی دی ان ای است. در عوض ژن ها ممکن است به شیوه های دیگر تغییر یابند یا اصلاح شوند. اپی ژنتیک که به معنی روی ژن ها است شامل تغییراتی است که می تواند به صورت حذف یا اضافه شدن مولکول های خاص از دی ان ای باشد. وقوع بسیاری از بیماری ها از قبیل سرطان، دیابت ملیتوس (شیرین) و اسکلرودرما ( بیماری خود ایمن اسکرودرما) با بی نظمی در بیان ژن که خود نتیجه ناهنجاری های ژنتیکی و اپی ژنتیکی است، ارتباط دارد. ناهنجاری های ژنتیکی از سه عامل ناشی می شوند: ۱- جهش های نقطه ای یا هر گونه افزوده شدن، ۲- حذف یک یا چند ژن، ۳- بسط ژن یا تغییر در پروموتر (معمولا ناشی از بازآراییی کروموزمی)؛ در حالی که تغییرات اپی ژنتیکی شامل متیلاسیون، داستیلاسیون ژن ها و متیلاسیون پروتئین های هیستونی است و بدون تغییر در توالی دی ان ای باعث تنظیم بیان ژن در پاسخ به تغییرات محیط و رسیدن به ضروریات تکاملی می شود. برخلاف جهش های ژنتیکی، اکثر تغییرات اپی ژنتیکی ممکن است قابل برگشت یا پیشگیری باشند؛ بنابراین بازگرداندن وقایع اپی ژنتیکی نابجا در سلول های نئوپلاستیک یک روش درمانی روبه گسترش در درمان یا پیشگیری سرطان است. اپی ژنتیک پدیده ای انعطاف پذیر و مورثی است که بیان تعدای از ژن ها را تنظیم می کند.