سالانه حداقل ۸ میلیون تن از زباله های پلاستیکی وارد اقیانوسها می شوند که معادل خالی کردن کامیونی پر از زباله درهر دقیقه است. تجمع پلاستیک ها در اقیانوس ها زندگی دریایی و پرندگان را با خطر مواجه کرده است. ذرات ریز شده پلاستیک ها نیز می توانند وارد زنجیره غذایی شوند. دلیل اصلی زیست تخریب پذیر نبودن پلاستیک های معمول، طویل بودن طول مولکول پلیمر و پیوند قوی بین مونومرهای آن بوده که تجزیه آن را توسط موجودات تجزیه کننده با مشکل مواجه می کند. ایده اصلی برای رفع مشکل پلاستیک ها ایجاد چرخه مستقیمی از آنها است یعنی بعد از استفاده و دور ریخته شدن، قابلیت استفاده مجدد داشته باشد؛ که در حال حاضر فقط ۱۴ درصد از پلاستیک هایی که برای بسته بندی استفاده می شوند وارد این فرآیند می شوند. لذا برای دست یابی به این هدف دو مسیر قابل طراحی است: ۱- تغییر در طراحی پلاستیک های بسته بندی. ۲- جایگزینی پلاستیکهای نفتی با پلاستیک های زیستی. پلاستیک های زیستی در واقع پلاستیک هایی هستند که از زیست توده هایی همچون روغن و چربی گیاهان، نشاسته، درت و غیره تولید می شوند. میکروارگانیسم ها نیز می توانند در حضور برخی منابع، پلاستیک های زیستی را تولید کنند؛ اما نکته مهم در رابطه با این نوع از پلاستیک ها توانایی تجدیدپذیری آنهاست. مزیت پلاستیک های زیستی همچون تجزیه پذیری صد درصدی، قابلیت تولید از ترکیبات زیستی،، امکان بازیافت و استفاده مجدد، کمپوست پذیر بودن بدون این که ترکیبات سمی تولید کند؛ در کنار امکان تولید محصولات متعدد تجاری این ترکیبات زیستی رابسیار برجسته کرده است. پلاستیک های زیستی نشر کربن دی اکسید را در هنگام تولید و تجزیه محدود می کنند. پلاستیک های زیستی بدون شک تنها راه حل برای حل مشکلات ایجاد شده از پلاستیک ها نیستند؛ اما گامی مهم در جهت پیش برد هدف حفاظت از محیط زیست به شمار می آید.