واژه گردشگری روستایی از دهه های ۱۹۵۰ به بعد گسترش یافت و در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی بیشتر در زمینه اقتصاد گردشگر روستایی برای کشاورزان و جوامع محلی مورد توجه قرار گرفت، و تا به حال برنامه ریزان و صاحب نظران با ارائه راهبردها و راهکارهای مختلف، فعالیت ها و اقدامات گسترده ای در فراهم کردن جذب توریسم یا گردشگر، توسعه و گسترش فعالیت های توریستی انجام داده اند. با توجه به اینکه گردشگری روستایی می تواند در برگیرنده گسترده وسیعی از گونه های مختلف گردشگری باشد، می توان تعریف متعددی از گردشگری روستایی ارائه داد.
انواع گردشگری روستایی
- گردشگری طبیعی: به طور عمده در تعامل با جاذبه های اکولوژیکی قرار دارد.
- گردشگری فرهنگی: مرتبط با فرهنگ، تاریخ، میراث فرهنگی و باستانی مردم روستایی است.
- گردشگری بومی: نوعی از گردشگری است که علاوه بر تعامل با جاذبه های طبیعی (همانند رودخانه، کوهستان ها و غیره) با زندگی و هنجارهای اجتماعی مردم که خود نیز در تعامل با جاذبه های طبیعی فوق می باشند، در ارتباط می باشد.
- گردشگری دهکده ای: در این نوع گردشگری، گردشگران در خانوارهای دهکده زندگی کرده و در فعالیت های اقتصادی و اجتماعی روستا مشارکت می کنند.
- گردشگری کشاورزی: در این نوع گردشگری، گردشگران بدون ایجاد پیامدهای منفی روی اکوسیستم مناطق میزبان یا فعالیت های سنتی کشاورزی در تعامل می باشند و یا در آن مشارکت می کنند. گردشگری کشاورزی که گاه گردشگری مزرعه ای نیز نامیده می شود، گونه ای از گردشگری روستایی است که ارتباط مستقیم با کشاورزی در نواحی روستایی دارد. این گونه گردشگری را می توان ترکیبی از یک وضعیت طبیعی و روند کاشت و برداشت محصولات کشاورزی، به عنوان فرصتی در محدوده تجربه گردشگری دانست. گردشگری کشاورزی در واقع نوعی هم زیستی بین فرایند گردشگری و فعالیت های کشاورزی در مناطق روستایی است گردشگران با خانوارهای روستایی زندگی نموده و در مورد کشاورزی و زندگی در کشتزارها مطالبی فرا می گیرند.