سوخت های زیستی سوخت گاز، مایع یا جامد است که محتوای انرژی آن از منابع زیستی به دست آمده است. مواد آلی که بدن موجودات زنده را می سازند، منبعی بالقوه از انرژی ذخیره شده هستند که می توان از آنها به عنوان سوخت زیستی استفاده کرد. به طور کلی منابع اولیه سوخت های زیستی در ضایعات چوبی، تفاله های محصولات کشاورزی، نیشکر، غلات، روغن گیاهان و سبزیجات، پسماندهای روغن (مانند چربی مرغ و روغن آشپزی استفاده شده در رستوران ها)، روغن گیاهان تازه (مانند روغن دانه سویا) و محصولات غیرخوراکی (همچون روغن جلبک ها) اشاره کرد. سوخت هایی که از محصولات پس مانده مثل روغن آشپزخانه و یا اتانول گرفته شده از علف و یا تراشه های چوب تولید می شوند، بیشترین سازگاری را روی محیط زیست دارند.
مزیت های نسبی سوخت های زیستی
چنانچه متناسب با نیازهای هر کشور طبقه بندی های لازم صورت گیرد راندمان و بهره وری افزایش می یابد. به عنوان مثال در مورد بیواتانول که همان اتانول یا الکل معمولی است، که به جهت سازگاری با محیط زیست، بیواتانول نامیده می شود، مشتمل بر کربوهیدرات های پیچیده در نباتات است و پتانسیل یک سوخت را دارد، دارای مزیت های زیر می باشد:
- تولید بیواتانول از نیشکر و محصولات دیگر (غلات، ذرت و چغندر قند) صورت می گیرد.
- اتومبیلی که با سوخت اتانول کار می کند دارای انتشارات دی اکسید کربن نیز هست ولی میزان آن برابر میزان دی اکسید کربنی است که گیاهان در طی مدت زمان رشدشان جذب می کنند و از این رو انتشار این میزان دی اکسید کربن بی اثر است.
- بیواتانول د رمقایسه با بنزین معمولی ۳۰- ۶۵ درصد گاز دی اکسید کربن را کاهش می دهد اما این میزان کاهش بستگی به چگونگی تولید اتانول و همچنین نحوه کاربرد آن را دارد.
- اتانول تولیدی از غلات و ذرت باعث کاهش ۲۰-۴۰ درصدی گاز دی اکسید کربن می شود.
- اتانول تولیدی از نیشکر باعث کاهش ۳۰-۵۰ درصدی گاز دی اکسید کربن می شود.
- بنابراین تولید و استفاده از بنزین اتانول دار در خودروها، آلودگی های زیست محیطی با کاهش خواهد داد و تولید این نوع از بنزین یک حرکت زیست محیطی به شمار می رود.