روي يک عنصر ضروري موجود در تمام سلولهاست که توسط پروتئينهاي مختلفي جهت اعمال کاتاليتيک ساختماني، و جابه جايي به کار مي رود. رابطة نزديک بين روي و عملکرد انسولين براي اولين بار در اوايل دهة ١٩٣٠، مشخص گرديد و معلوم شد که روي يک جزء جدايي ناپذير از کريستال انسولين مي باشد. براي سالهاي متمادي، مطالعات مختلف مؤيد آن بوده اند که يون هاي روي نقش مهمي در بيوسنتز، ذخيره سازي و عملکرد انسولين بر عهده دارند. اين در حالي است که ٢٥ درصد افراد مبتلا به ديابت نوع ٢ ،از کمبود سطح سرمي روي رنج مي برند که به نظر مي رسد به دليل افزايش سطح قند سرمي، جذب مختل روي از روده ها، و افزايش دفع آن در ادرار بيماران ديابتي باشد. نکته جالب توجه آن است که در مدل هاي حيواني ترکيبات حاوي روي هنگامي که به صورت خوراکي و يا داخل صفاقي تجويز مي گردند في نفسه اثرات مشابه انسولين داشته و باعث کاهش هيپرگليسمي و افزايش ليپوژنز مي گردند. همچنين مطالعات حيواني بيانگر آن هستند که روي نه تنها مي تواند باعث پايداري هگزامرهاي انسولين شود، بلکه باعث بهبود اتصال انسولين به رسپتورهاي سلولهاي کبدي شده و از تخريب آن توسط غشاهاي پلاسمايي جلوگيري مي نمايد. در واقع روي نه تنها فعاليت انسولين را بهبود مي بخشد، بلکه باعث فعال شدن رسپتور انسوليني تيروزين کيناز نيز مي گردد. همچنين کمبود روي در موش هايي که از نظر ژنتيکي چاق، مقاوم به انسولين و ديابتيک هستند، ديده شده است. به علاوه، به نظر مي رسد که روي به عنوان يک آنتي اکسيدان مي تواند از اثرات تخريبي راديکالها بر روي انسولين جلوگيري کند. بطورکلی محققان احتمال می دهند که تجويز روي مي تواند بر سطح هموگلوبين گليکوزيلة خون بيماران مبتلا به ديابت نوع ١ مؤثر باشد. گرچه اين تأثير به جنسيت بيماران و نماية تودة بدني آنان وابسته است.