هدف اصلی ازدواج ارتباط است، ارتباط به زن و شوهر این امکان را می دهد که با یکدیگر به بحث و تبادل نظر بپردازند و از نیازهای هم آگاهی یابند، روابط زوجین در واقع با هدف ارضای تمام سطوح نیازها صورت می گیرد به همین دلیل است که شایع ترین مشکلی که توسط زوجین ناراضی مطرح می شود، عدم موفقیت در برقراری رابطه است. اگرچه دشواری های ارتباطی تنها علت اختلافات زناشویی نیست، با این حال مشخص کننده روابط آشفته است و به نظر می رسد که مشکل های موجود را تشدید می کند، آشفتگی مداوم در رابطه، غالبا به گام هایی برای طلاق و جدایی می انجامد. بسیاری از زنان و مردان وقتی ازدواجشان به بن بست می رسد، به زیستی و سلامت خود را از دست داده و احساس تنهایی می کنند. صمیمیت زوجین در صورتی پایدار می ماند که رابطه بین زن و شوهر بر اساس یک رابطه سالم و پویا باشد، یک رابطه سالم و پویا شامل درک عمیق زوجین از یکدیگر، احترام به یکدیگر، پذیرش یکدیگر و اطمینان و صداقت می باشد. عمق صمیمیتی که دو نفر در رابطه با هم ایجاد می کنند به توانایی آنها برای انتقال روشن، صحیح و موثر افکار، احساسات، نیازها، خواسته ها و آرزوهایشان بستگی دارد. بنابراین یادگیری ارتباط کارآمد، اولین گام در فرآیند ایجاد یا افزایش صمیمیت در هر رابطه ای است. صمیمیت در رابطه زناشویی فراتر از این است و شامل نزدیکی، تشابه و رابطه مهرورزانه یا هیجانی با همسر است که مستلزم شناخت و درک عمیق از همسر به منظور بیان صریح و آزاد افکار و احساسات است. منشاء نقص در ارتباط هر چیزی که باشد ( مانند پریشانی هیجانی، اسناد غلط، تاریخچه تقویت قبلی و غیره)، آموزش های مناسب در زمینه کسب مهارت های ارتباطی، می تواند به زوج در توسعه رفتارهای ارتباطی مناسب و بهبود رابطه زناشویی کمک نماید.