پوسيدگي دندان یکي از بيماریهای شایع و قابل پيشگيری مي باشد. پوسيدگي دندان یک بيماری عفوني مزمن بوده که برخلاف سایر بيماری های عفوني نمي توان آن را توسط آنتي بيوتيک متوقف کرد. لذا سازمان بهداشت جهانی توصيه کرده که تمام کشورها بر برنامه های آموزش بهداشت دهان و دندان تاکيد داشته باشند. برنامه ریزی در سيستم مراقبتهای دنداني باید در جهت شناسایي فاکتورهای خطر که مستقيما در ایجاد پوسيدگي نقش دارند، بوده و با اتخاذ راهکار های مناسب مبتني بر اصول ارتقاء سلامت، پوسيدگي را کنترل و یا از ایجاد آن جلوگيری کند. در بيماری پوسيدگي دندان اسيد توليد شده در اثر متابوليسم کربوهيدراتهای قابل تخمير توسط باکتریها، منجر به تخریب مينا و ساختمان دندان مي شود. پوسيدگي های دنداني مي تواند منجر به درد، عفونت اختلال در تغذیه، افزایش خطر پوسيدگي جدید در دندان های شيری و به دنبال آن تاثيرات نامطلوبي در رویش دندان های دائمي شود. عوامل مختلفي در ایجاد این بيماری نقش دارند از جمله داروهای خاص، نوع رژیم غذایي، مشکلات و عدم رعایت بهداشت روزانه دهان و همچنين عدم دسترسي به مراقبت های دهان و دندان. شواهد حاکي از آن است که تعداد دفعات مصرف مواد غذایي و مواد قندی بيش از مقدار آنها در ایجاد پوسيدگي دندان تاثيرگذار است. پوسيدگي دندان چند عليتي است شامل: خصوصيات مواد غذایي(چسبندگي به دندان)، عوامل فردی(ترکيب ميکروبي پلاک، ویژگي بزاق و تفاوت ساختار دندان). عوامل اقتصادی_اجتماعي (پدر و مادر، آموزش و پرورش درآمد والدین). اگرچه حضور فلور آب شدت پوسيدگي را در برخي جمعيت ها کاهش می دهد، اما عموما ارتباط بين مصرف کربوهيدرات های قابل تخمير و پوسيدگي دندان شناخته شده است. پوسیدگی دندان مرحله غیرقابل برگشت در فرایند حل شدن مواد معدنی مینا توسط اسید محسوب شده و درمان آن تنها از راه جایگزینی بافت سخت از دست رفته دندان با مواد ترمیمی دندانپزشکی امکان‌پذیر می‌باشد. اگر پوسیدگی تاج دندان به موقع متوقف و جایگزین نشود و پوسیدگی به پالپ دندان برسد نیاز به درمان ریشه می باشد.