تا به امروز واکسیناسیون موثرترین راه برای کنترل و پیشگیری از بیماری های عفونی است. اکثر واکسن هایی که در حال حاضر در دسترس هستند مبتنی بر پاتوژن های غیر فعال یا زنده ضعیف شده می باشند. اگر چه این واکسن ها بسیار مؤثر هستند اما اغلب عوارض جانبی را در برخی از جمعیت ها القاء می کنند. که این امر نیاز به توسعه واکسن های امن تر را تاکید می کند. در طول سال های اخیر پیشرفت ها در فن آوری های DNA نوترکیب و مهندسی ژنتیک منجر به توسعه واکسن های زیر واحدی (SUVs) شده است. تاکنون مطالعات زیادی بر روی واکسن های زیر واحدی و نوترکیب برای پاتوژن هایی مانند بوتولینوم، شیگال دسانتری و ... صورت گرفته است که نتایج خوبی در مطالعات بررسی ایمنی زایی آنها حاصل شده است. واکسن های زیر واحدی بر ترکیبات ویژه ای از پاتوژن ها مبتنی هستند که اغلب در سطح آنها قرار گرفته اند. بنابراین واکسن های زیرواحدی امن تر از واکسن های مبتنی بر پاتوژن کامل غیر فعال شده یا زنده ضعیف شده در نظر گرفته می شوند. با این حال ایمنی زایی واکسن های زیرواحدی بطور کلی و معمول نسبت به واکسن های مبتنی بر پاتوژن کامل غیر فعال یا زنده ضعیف شده کمتر است. بنابراین به دوز های بالاتر، استفاده از تقویت کننده و استفاده همزمان از ادجوانت ها یا روش های جایگزین در حال توسعه برای افزایش ایمنی ویژه هدف نیاز می باشد. در حال حاضر برای طراحی واکسن های چند ظرفیتی کلاسیک بر اساس ذرات شبه ویروسی (VLPs ) دو روش الحاق ژنتیکی و الحاق شیمیایی وجود دارد. در روش الحاق ژنتیکی از مهندسی ژنتیک استفاده می شود که در آن آنتی ژن در سطح ذرات شبه ویروسی با راندمان بالا عرضه می شود با این حال در مواردی الحاق ژنتیکی پروتئین های چند ظرفیتی باعث تشکیل اجسام توده ای به جای ذرات شبه ویروسی می شود.الحاق شیمیایی شامل اتصال غیر کووالانسی و اتصال کووالانسی است که اتصال غیر کووالان آنتی ژن متصل شده در سطح VLP گاهی اوقات موفق به القای پاسخ ایمنی می شود.