اختلال طیف اوتیسم یک اختلال رشدی و یک بیماری ارثی است. مشخصات بارز آن تکامل انحرافی از مهارتهای اجتماعی و نقص در توانایی بکارگیری تعاملات متقابل می باشد. اضطراب و بی قراری تحریک پذیری و رفتارهای خود آسیب رسان، پرخاشگری و قشقرق راه انداختن مانند کوبیدن سر، گازگرفتن و پوست کندن خود بدون هدف، الگوی رفتاری تکراری و وسواس گونه، دلبستگی شدید به اشیا بی جان، بی خوابی بیش فعالی-نقص توجه، اختلالات یادگیری، ترس، مشکلات خلقی در این کودکان می باشد. شیوع جهانی اوتیسم رو به افزایش است. در حال حاضر اساس درمان این بیماری استفاده از داروهای کنترل کننده سروتونین است. سروتونین در کنترل خلق و اشتها نقش عمده ای دارد. دوز بالای این داروها باعث بی خوابی و یا برانگیختگی در فرد می شود. داروها می توانند با مهار باز جذب سروتونین تعدادی از علایم روانی اوتیسم مانند افسردگی، اضطراب، بی قراری و پرخاشگری وآسیب به خود و مشکلات جسمی نظیر صرع، مشکلات گوارشی و بعضی حساسیتها را کم کند و کمک می کند بعضی افراد اوتیستیک با محیط تعامل داشته باشند. با این حال نمی تواند اوتیسم را شفا دهد، شخص را وادار به صحبت کند یا سطح هوش فرد را افزایش دهد یا باعث شوند فرد مهارت های بیشتری کسب کند. روشهای متداول درمان اوتیسم بار مالی سنگینی به خانواده و جامعه تحمیل می کند بسیاری از این روشها چنان پیچیده اند که حتما باید توسط متخصصین انجام شوند. اخیرا مطالعاتی با رویکردهای متفاوتی جز دارو درمانی در این زمینه انجام شده است، مانند استفاده از حیوانات اهلی و عروسک، آموزش مهارتهای اجتماعی با روشهای آموزشی متفاوت بررسی شده است. یکی دیگر از ای روشها قصه گویی است. اجرای قصه گویی به روش ایفای نقش موجب ارتقای آگاهی حسی و شناختی و سطح سلامت کودکان با اختلال طیف اوتیسم می شود. لذا پیشنهاد می شود سایر کلینیکها، مدارس و مراکز نگهداری نیز از روش قصه گویی به روش ایفای نقش را به عنوان یک روش غیر دارویی، در دسترس و کم هزینه برای افزایش کیفیت تعاملات فرد با خانواده، محیط و اجتماع به کار گیرند.