دندان ها برای جویدن، لبخند زدن و صحبت کردن مهم هستند و نگهداری دندان ها تا بیشترین زمان ممکن می تواند سلامت دهان را تضمین کند. کشیدن دندان ها به هر دلیلی که باشد تأثیرات منفی بر کیفیت زندگی از لحاظ زیست شناختی، روح و روان و اجتماعی در انسان می گذارد. بعلاوه اختلالاتی در جویدن غذا، شکل ظاهری و تکلم بوجود می آورد. نگهداری دندان ها تا بیشترین زمان ممکن می تواند سلامت دهان را تضمین کند. بنابراین بایستی از درآوردن دندانهای دایمی به عنوان یک قسمت از طرح درمان، تا حد امکان خودداری کرد. بطور کلی کشیدن دندان در بزرگسالان از دید علمی به علل زیر می باشد:
۱- بیماری های پریودنتال که در طی آن دندان به عللی مانند تحلیل یا پاکت های عفونی، لق و کشیده می شود.
۲- پوسیدگی های شدید که در آن بازسازی دندان امکان پذیر نباشد.
۳- ملاحظات پروتزی که در شرایطی دندان به علت پیچیده نمودن طرح درمان و یا بعلت چرخش مانع ثبات یا گیر پروتز شده و کشیدن دندان باعث ارائه بهتر درمان پروتزی می شود.
۴- ملاحظات ارتودنسی، بیشتر به درخواست متخصصان ارتودنسی برای ایجاد فضا در رفع مشکل کمبود فضا، یا نابجایی دندان که از طریق درمان ارتودنسی نمی توان آن را برطرف کرد.
۵- به دلایل پاتولوژیک مانند دندان هایی که در خط شکستگی قرار داشته و مانع ترمیم شکستگی هستند یا دندان های درگیر در ضایعات پاتولوژیک و یا دندان هایی که در محل استقرار آنها بعداً در معرض پرتو درمانی قرار می گیرند و همچنین دندان های شکسته و ترک دار و آنهایی که کانون عفونت هستند.
۶- دلایل دیگر، از جمله درخواست بیمار که یکی از دلایل غیر علمی است و آمار نسبتاً بالایی را در برخی از مطالعات به خود اختصاص داده و بیشتر به علت مشکلات اقتصادی است. 
بررسیهای گوناگون جهت تعیین علل بیرون آوردن دندان درجهان انجام پذیرفته است. در بیشتر بررسی ها شایعترین علت درآوردن دندان پیش از سن ۳۲ سالگی پوسیدگی دندانی بیان شده است.