امروزه استفاده از نانو ذرات پلیمری در بسیاری از تحقیقات به عنوان سامانه ای برای عبور تراپوستی ماکرومولکول ها، مولکول های زیستی و تفنگ های ژنی مورد توجه قرار گرفته است. نانوذرات پلیمری از پلیمرهای سازگار با محیط زنده، زیست تخریب پذیر و با اندازه بین ۱۰ تا ۱۰۰۰ نانومتر تهیه می شوند. دارو در ماتریکس نانوذرات پلیمری حل، جذب، محفوظ و یا متصل می شود. میزان عبورپذیری تراپوستی این سامانه ها بسته به ترکیب شیمیایی مواد تشکیل دهنده پلیمرها، مکانسیم انکپسولیزه شدن، اندازه ی نانودرات و ویسکوزیته ی فرموالسیون متغیر است. همچنین این ذرات با اثرگذاری بر زمان آزادسازی دارو و کنترل میزان آن، افزایش چسبندگی فرموالسیون دارو به پوست بر زمان و میزان عبورپذیری تراپوستی دارو اثرگذارند. این سامانه ها به عنوان مخازن داروهای چربی دوست عمل کرده و با عبور تراپوستی دارو، می تواند یکی از راهکارهای انتقال دارو به داخل بدن از طریق پوست به کار برده شوند پلیمرهای سازنده ی این نانوذرات عمدتاً از پلی استرهای مصنوعی مانند پلی لاکتیک اسید، پلی کابرولاکتون، پلی آکریلات، پلی اپسیولن کاپروالکتون و پلی استرهای طبیعی مانند کیتوزان، ژلاتین و غیره هستند. مکانیسم عبور پذیری نانوذرات پلیمری به این صورت است که ذرات بزرگ بصورت مستقیم به لایه های عمقی پوست نفوذ می کنند. همچنین می توانند بر روی پوست تجمع یافته و یا از طریق فولیکول مو به عمق پوست منتقل شوند تا آزاد سازی پیوسته ی دارو در عمق پوست انجام شود. در عمق پوست یک شیب غلظت از درون پلیمر دارو به داخل پوست ایجاد می شود که انتشار دارو را تسهیل می کند. همچنین بار سطحی پلیمرهای نانو ذرات پلیمری بر عبورپذیری داروها اثرگذار است. مواد با بار مثبت میزان تعامل با سطح پوست (با بار منفی) را افزایش داده که منجر به افزایش میزان آزاد سازی دارو می شود. در پایان می توان گفت این ذرات تا حدی توانایی جذب از طریق فولیکول مو را نیز دارند.