فلفل سیاه گیاهی است ک از دیرباز در طب سنتی به عنوان مسکن دردهای مختلف بکار می رفته است و در کتاب قانون ابن سینا از آن به عنوان محرک دستگاه گوارش و همچنین برطرف کننده سردرد یاد شده است. فلفل سیاه در تیره پی پراسه قرار دارد. گیاهان این تیره به صورت های مختلف مثل درختچه با ساقه راست و یا به صورت بالارونده رشد می کنند. فراوانی آنها بیشتر در هندوستان، نواحی گرم آمریکا و جنوب آسیا است و به ندرت نیز در بعضی نواحی آفریقا یافت می شود. در طب سنتی اسلامی نیز فلفل سیاه به عنوان جاذب، گدازنده، زداینده و مسکن درد و آرام بخش اعصاب، دندان درد، سرفه و سینه درد، هضم کننده، بادشکن، اشتهاآور و یک چاشنی تند موثر غذایی استفاده شده است. دارای اثر ضدعفونی کننده در مجرای گوارشی و سیستم گردش خون می باشد. روغن فلفل نیز برای دردهای روماتیسمی و دندان درد، مفید می باشد. فلفل، تب بر، ضدعفونی کننده و ضد باکتری بوده و در درمان کچلی ( به صورت پماد) به کار رفته است. عامل اصلی آثار فلفل سیاه آلکاوئیدی بنام پی پرین می باشد. امروزه پی پرین برای مقاصد مختلف درمانی و تجربی به کار می رود. در فهرست آثار پی پرین، اثر ضد دردی آن برجسته است که به نظر می رسد چنین اثراتی ناشی از تاثیر بر نوروترانسمیترهایی چون کاتکول آمین ها و سروتونین باشد. همچنین اثر ضد دردی پی پرین را مشابه ماده دیگری بنام کپسایسین (ماده موثره فلفل قرمز) ذکر می کنند. کپسایسین با مکانیسم هایی مثل کم کردن مقدار ماده p و انسداد کانال های پتاسیم و سایر مکانیسم ها، اثرات بی دردی خود را القاء می کند. بنابراین به نظر می رسد که ماده موثره فلفل سیاه نیز روی گیرنده های اوپیوئیدی اثرگذار باشد. به عبارت دیگر اثر ضددردی آن ناشی از واسطه اوپیوئیدی است.