در سال ۱۹۸۷ فریدنشتاین و همکارانش موفق به جداسازی گروهی ازسلول ها از مغز استخوان شدند که تحت شرایط ویژه ای قادر به تمایز به سلول های بافت هم بند از قبیل سلول های استخوانی، غضروف و چربی بودند. این سلول ها قادر به حفظ قابلیت تشکیل استخوان و غضروف هستند و به عنوان سلول های بنیادی مزانشیمی یا سلول های استرومایی مغز استخوان نامیده شدند. اگرچه سلول های بنیادی مزانشیمی برای اولین بار از مغز استخوان گزارش شدند در حال حاضر مشخص شده است که این سلول ها در بافت هم بند تمامی ارگان های بدن وجود دارند. که می توان به بافت چربی اشاره کرد که یک سیستم جامع و پیچیده را تشکیل می دهد و در سراسر بدن پراکنده است. همچنین سلول های بنیادی مزانشیمی را می توان از بافت های بالغین و جنینی مانند قلب، عضلات اسکلتی، بافت سینوویال، پانکراس، خون محیطی، جفت، بند ناف و مایع آمنیوتیک جداسازی کرد. سلول های بنیادی مزانشیمی به صورت تک لایه باقی می مانند و قادر به تمایز به استخوان، غضروف، بافت چربی، تاندون، عضله و بافت فیبری می باشند. این سلول ها به دلیل ویژگی های منحصر به فردی که دارند توجه محققین زیادی را به خود جلب کرده اند که این ویژگی ها عبارتند از:

۱- دسترسی آسان به این سلول ها با استفاده از روش های کمتر تهاجمی و همچنین کشت و تکثیر آسان در آزمایشگاه بطوریکه در شرایط کشت قادر به ۵۰ مرتبه تقسیم هستند، بدون از دست دادن فنوتیپ و پتانسیل چند قوه ای جدید.

۲- سلو لهای بنیادی مزانشیمی توانایی زیادی در مهاجرت به محل های آسیب، التهاب و توموری دارند.
۳- سلول های بنیادی مزانشیمی دارای ایمونوژنیسیته کم و میزان کم جهش های داخلی می باشند.
۴- این سلول ها قابلیت تومورزایی و یا سمیت عصبی ندارند.
۵ از لحاظ ژنتیکی امکان تغییر برای اهدافی مانند بیان پروتئین های درمانی وترشح این عوامل به ریز محیط التهاب و تومور وجود دارد.
تحقیقات نشان داده است که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی در اختلالات با آسیب سلولی یا از دست دادن سلول، مفید می باشد در این مورد می توان به سکته قلبی، آسیب مغزی، بیماری پارکینسون، دیابت تیپ ۱ و بیماری کبدی اشاره کرد.