سلول هاي بنيادي، سلول هاي تمايز نيافته اي هستند که با سه معيار اصلي خودتجديدي، توانايي تمايز به انواع  مختلف سلولي و توانايي بازسازي يک بافت مشخص در بدن تعريف شده و از نظر منشاء به انواع سلول های بنیادی جنینی و سلول های بنیادی بالغین تقسیم می شوند. سلول های بنیادی بالغین، سلول های تمایزنیافته موجود در سراسر بدن هستند و برای جایگزین کردن سلول های در حال مرگ و بازسازی بافت آسیب دیده تقسیم می شوند. اعتقاد بر این است که اکثر بافت های بالغ، دارای سلول های بنیادی بالغین هستند که در بسیاری از بافت های تخصصی بدن از جمله مغز استخوان، کبد، شبکیه و قرنیه چشم، پالپ دندان، فولیکول مو و غیره وجود دارند. از مهمترین سلول های بنیادی بزرگسالان که امروزه توجه اکثر محققین را به خود جلب کرده است، می توان به سلول های بنیادی مزانشیمی اشاره کرد که برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ از مغز استخوان رت به دست آمدند. سلول های بنیادی مزانشیمی پلاستیسیته رشد بالایی دارند و می توانند به انواع بافت های شامل استخوان، چربی، غضروف، عضله، تاندون، استرمای مغز، اپیتلیوم و پروژنیتورهای عصبی اولیه تمایز یابند. علاوه بر مغز استخوان که از قدیمی ترین و اصلی ترین منابع سلول های بنیادی مزانشیمی است، سلول های بنیادی مزانشیمی را از منابع دیگری مثل بافت چربی، تاندون، پریوستئوم، عضله، سینوویال، سیستم عصبی، ژل وارتون و خون بند ناف نیز جداسازی کرده اند. یکی از منابع دیگر سلول های بنیادی مزانشیمی که اخیرا مورد توجه قرار گرفته است، سلول های مزانشیمی مشتق از بافت اندومتریال رحم است. این سلول ها قادر به خودتجدیدی گسترده و پتانسیل تمایز به غضروف، چربی، استخوان، الیگودندروسیت و نورون هستند. سلول های بنیادی آندومتر رحم، با داشتن ویژگی هایی از قبیل جداسازی آسان، بدون ایجاد مشکلات جدی اخلاقی، گسترش سریع در محیط کشت و نیز پتانسیل تمایزی منحصر به فرد، به عنوان عوامل درمانی اتولوگ، دارای برتری نسبت به سلول های بنیادی سایر منابع مزانشیمی هستند.