تحقيقات نشان داده است كه جنين در رحم مادر و نيز نوزادان نارس ، ظرفيت هاي عصبي براي احساس درد دارند. نوزادان نارس نه تنها درد را تجربه مي كنند بلکه خيلي حساس هستند وآستانه پاسخ دهي آنها نسبت به تحريکات دردناك پايين تر است و سريع تر به تحريکات دردناك پاسخ مي دهند. بنابراين مسلم است كه نوزادان درد را درك مي كنند و درد مي تواند پاسخ هاي فيزيولوژي ، هورموني و رفتاري در نوزاد برانگيزد. گرچه نوزادان نمي توانند مثل بزرگترها درد خود را بيان كنند ولي قادرند در پاسخ به محرك هاي دردناك مجموعه اي از واكنشهاي رفتاري و فيزيولوژي قابل مشاهده و قابل اندازه گيري نظير تغيير حالت صورت( بالا بردن ابروها، فشردن چشم ها، چين دادن شيار بيني- لبي)، گريه، افزايش ضربانات قلب و كاهش اشباع اكسيژن خوني شرياني از خود نشان دهند كه دلايل قطعي وجود درد در نوزادان محسوب مي شوند. ارزيابي درد با استفاده از معيارهاي فيزيولوژي (مانند ضربان قلب و تعداد تنفس) و رفتاري (مدت زمان گريه، تغييرات چهره و حركات اندامها) صورت مي گيرد. بر همين اساس ابزارهاي متعددي براي سنجش درد نوزادان طراحي شده است. هر چند اين باور وجود دارد كه نوزادان درد را احساس مي كنند و معمولًا نوزادان تعداد ي از روش هاي دردناك را تجربه مي كنند اما اقدامات دارويي يا غير دارويي به ندرت مورد استفاده قرار مي گيرد. ابزارهاي نامناسب ارزيابي درد نوزادان و ناكافي بودن آموزش پرسنل در زمينه استفاده از ابزار بر اساس شرايط نوزاد از ديدگاه پرستاران از موانع مديريت درد مي باشد و اين عدم آشنايي با ابزار باعث عدم استفاده و بي اعتمادي به اين ابزار در ارزيابي درد نوزادان است. لذا باید ارزيابي درد در زمان درست و بر روي بيمار درست و با هدف درست جهت انتخاب درست روش كاهش درد استفاده شود.