یادگيری فعال از دهه ۱۹۸۰ مطرح شده و در دهه ۱۹۹۰ مورد توجه جدی قرار گرفته است، و آن نوع یادگيری است که دانش آموزان را از طرق فعاليت ها و بحث های کلاسي در فرایند یادگيری درگير مي سازد و نقطه مقابل گوش دادن منفعلانه به متخصص قرار دارد. یادگيری فعال هر روش تدریسي را شامل مي شود که دانش آموزان را در فرایند یادگيری درگير می سازد. به عبارت دیگر، یادگيری فعال دانش آموزان را در دو جنبه درگير مي سازد: انجام دادن چيزها و تفکر در مورد چيزهایي که آنها در حال انجام هستند. روشهای تدریس فعال به روشهایي اشاره دارد که بتواند فعاليت های دانش آموزان را تقویت و یادگيری را به یک جریان دو سویه تبدل نماید. مانند بحث گروهي، حل مساله، مطالعات موردی، ایفای نقش، نوشتن مقاله، طرح سوال و غیره. بنابراین دانش آموزان و نيازهای یادگيری آنها در کانون توجه یادگيری فعال قرار دارد. در روشهای تدریس فعال نحوه یادگيری و مهارت های چگونه آموختن بيش از انتقال حقایق و دانش ها تاکيد مي شود. در عين حال سعي بر این است که یادگيرنده از طریق درگير شدن در فعاليت ها و تجربيات متنوع یادگيری به مجموعه ای از دانش ها، مهارت ها و نگرش ها دست یابد که خود در شکل گيری و توليد آن ها سهم داشته است روشهای تدریس فعال، رغبت، علاقه و انگيزه یادگيرنده را افزایش مي دهد چرا که در این روشها کلاس از حالت خشک و معمول خارج شده و تبدیل به صحنه ای شاد مي شود و طراوت ذهني خاصي بين دانش آموزان ایجاد مي گردد که در یادگيری بسيار مهم و با اهميت هستند. روشهای تدریس فعال در مقایسه با روشهای تدریس منفعل، مشارکت، فعاليت و تعامل دانش آموزان با معلم و با یکدیگر در فرایند تدریس افزایش مي یابد هرچه فعاليت فعاليت و مشارکت دانش آموزان بيشتر گردد انگيزه آنها برای یادگيری بالا رفته و به تبع آن نيز یادگيری نيز افزایش مي یابد.