مطالعات نشان داده اند که ژست می تواند بر روی یادآوری و بازیابی تاثير بگذارد و منجر به یادآوری بهتر گردد. اجرای یک ژست به هنگام یادگيری لغت یا عبارت، ميزان بازیابی را نسبت به زمانی که تنها یادگيری کلامی صورت می گيرد، افزایش می دهد. ژست هایی که معرف مفاهيمی خاص هستند می توانند به عنوان کمک کننده های غيرکلامی مفيد باشند، به عنوان مثال باز کردن دست ها برای نشان دادن یک پرندة در حال پرواز. استفاده از ژست ها برای کودکان آموزش را متنوع تر و فرح بخش تر می کند.

اطلاعات کلامی و غيرکلامی در دو سيستم جداگانه که یکدیگر را به طورمتقابل حمایت می کنند، پردازش می شوند. این دو سيستم موجب می شوند اطلاعات با سرعت بيشتری بازیافت شوند و به نسبت اطلاعاتی که تنها به یک صورت- چه به صورت کلامی و چه به صورت غيرکلامی- ارائه شده اند این شيوه منجر به فراخوانی بهتر اطلاعات ارائه شده به دو صورت می شود. رمزگذاری اطلاعات به چندین صورت روی حافظه تاثيرگذار است زیرا در سيستم حافظه ردهای بيشتری برجای می گذارد. احتمالًا کمک کننده های غيرکلامی به ویژه تصویر در حين رمزگذاری لغت جدید بار کمتری بر حافظة کاری می گذارند، و فراگيران نياز کمتری به استفاده از منابعی دارند که شیء مورد نظر را به تصویر می کشد؛ ازاین رو یادآوری را تسهيل می کند. یک تبيين احتمالی دیگر براساس نظریة سطوح پردازش است. استفاده از تصویر احتمالًا سبب می شود پردازش اطلاعات با عمق بيشتری در مقایسه با متن صورت گيرد، ازاین رو یادآوری تسهيل می شود. استفاده از کمک کننده های غيرکلامی مانند ژست سبب می شود که ژست به عنوان یک قرینة محيطی عمل کند و اطلاعات را در حافظة بلند مدت به مطالب حافظه کوتاه مدت مرتبط ساخته و این یادگيری برای فرد معنی دار شود. این مسئله سبب ایجاد نظام های گزاره ای مبتنی بر تصویر در فرد خواهد شد که می تواند پایداری آموخته ها را تبيين کند.