استرس به عنوان  عامل سرکوب کننده سیستم ایمنی مطرح است. در يک نگاه کلي مي توان گفت استرس منجر به برهم زدن تعادل سيستم ايمني مي شود، به عنوان مثال به دنبال استرس، افزايش ترشح کورتيكواستروييدها اتفاق مي افتد که منجر به سرکوب سيستم ايمني  کاهش توليد سايتوکاين، کاهش پاسخ هاي لنفوسيت ها، ماکروفاژها و همچنين سرکوب مهاجرت آنها مي شود. اين مسئله مي تواند بدن را در برابر انواع عفونتها و تومورها تضعيف کند. استرس از طریق تداخل سیستم عصبی مرکزی و یا از طریق راه های عصب- هورمون بر سیستم دفاعی اثر می گذارد. سیستم ایمنی با دو مکانیسم هومورال و سلولی بدن را در مقابل بیماری های عفونی و تومورهای سرطانی محافظت می کند. هر دو مکانیسم تحت تاثیر استرسورها قرار می گیرند و افزایش کورتیزول باعث مهار سیستم ایمنی می شود. حذف فشار روانی از زندگی امکان پذیر نیست، اما شناسایی عوامل تعدیل کننده فشار روانی در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. عوامل روانی اجتماعی می توانند موجب تعدیل استرسی شوند که افراد احساس می کنند. این عوامل بر پاسخ دستگاه ایمنی نیز موثرند. برای نمونه تحقیقات نشان داده است افرادی که به هنگام دچار شدن به استرس شدید و طولانی مدت، از حمایت اجتماعی قدرتمندی برخوردارند، دستگاه ایمنی قوی تری دارند. ضعف دستگاه ایمنی آنان از کسانی که حمایت اجتماعی کمتری بهره می برند، کمتر است. شیوه های مقابله با استرس می تواند تاثیر منفی رویدادهای فشارزا را کاهش دهد. این کاهش از طریق تغییر در کنش سیستم ایمنی صورت می گیرد. مثلا تخلیه هیجانی می تواند باعث ارتقاء سلامت شود. آرامش عضلانی هم می تواند اثرات استرس بر سیستم ایمنی را کاهش دهد. آموزش آرمیدگی باعث کاهش تیتر آنتی بادی در واکنش به ویروس تبخال می شود. آموزش های مقابله با استرس می تواند به افزایش رویایی فعال، ارزیابی مجدد مثبت، مخالفت ورزی با افکار خودآیند منفی و در نتیجه مشکل گشایی برنامه ریزی شده گردد. بطور کلی افراد جامعه مي توانند با اصلاح سبک زندگي خود، ميزان استرس هاي طولاني مدت را در زندگي کاهش داده و از اثرات سودمند و محافظتي استرس هاي کوتاه مدت برارتقا عملكرد ايمني خود بهره مند شوند.