نقش هورمون های تیروئیدی به خصوص در تنظیم بلوغ اولیه و رشد بیضه و ادامه فرآیند تولید مثل در مراحل بعدی به خوبی شناخته شده است. هیپوتیروئیدی باعث کاهش سطح تستوسترون و دهیدرواپی آندرسترون و همچنین فیبروزه دیواره لوله های سمینی فر و کاهش قطر آنها، اختلال در انزال، از دست دادن میل جنسی و ناتوانی جنسی می شود. هورمون های تیروئیدی از طریق تنظیم تعداد، فعالیت و تمایز سلول های سرتولی نقش مهمی در فرآیند اسپرماتوژنز و باروری مردان ایفا می کنند. ورزش مکرر در فواصل زمانی معین باعث افزایش فعالیت محور هیپوتالاموس- هیپوفیز- تیروئید و افزایش ترن اور هورمون های تیروئیدی می شود. تحقیقات نشان داده اند که ورزش می تواند فعالیت جنسی را افزایش داده و استرس های اکسیداتیو را سرکوب کند و بنابر این احتمال آسیب اسپرم در افراد ورزشکار نسبت به افراد غیرفعال و غیر ورزشی به مراتب کمتر است. از طرفی ورزش با افزایش تعداد، تحرک و بهبود مورفولوژی طبیعی اسپرم و افزایش سطح سرمی تستوسترون باعث افزایش کیفیت مایع منی می گردد. ورزش احتمالا می تواند سبب حفاظت از بافت بیضه و بهبود عملکرد آن شود. همچنین ورزش می تواند هورمون های تیروئیدی و حتی هیپوفیزی را به طور چشمگیری افزایش دهد. تاثیرات ورزش بر غده تیروئید و تولید مثل به شدت و نوع آن متفاوت می باشد. به طوری که ورزشی می تواند باعث افزایش هورمون های تیروئیدی شود که با شدت متوسط و فواصل منظم انجام گیرد. علت این امر می تواند تحریک دوزهای پایین رادیکال آزاد تولید شده در فعالیت های ورزشی هوازی منظم و با شدت متوسط باشد که منجر به نوعی سازگاری در دستگاه ایمنی برای مقابله با کنترل رادیکال های آزاد می شود. در صورتی که ورزش های حاد و شدید منجر به افزایش استرس اکسیداتیو شده و با کاهش هورمون های تستوسترون، LH , FSH در فرایند اسپرماتوژنز اختلال ایجاد می کنند.