میگرن از انواع شایع سردرد می باشد که به صورت سردردی عودکننده، ضربان دار و معمولا یک طرفه در فواصل حملات بدون درد بروز نموده و به مدت ۴ تا ۶ ساعت طول می کشد. سردرد ميگرن تحت تأثير عوامل بسياري مانند اضطراب، افسردگي، کمال گرايي، جاه طلبي قرار مي گيرد و همراهي بالايي با برخي از اختلالات روان شناختي مانند افسردگي عمده، اختلال اضطراب، وابستگي به الکل و سوء مصرف مواد دارد. بيماران با سردرد ميگرن داراي ويژگي هاي شخصيتی خاصي مي باشند که ممکن است تاثير در شروع يا شدت سردرد ميگرن آنان داشته باشد. افراد مبتلا به سردرد میگرن دارای ویژگی های شخصیتی خاصی مانند نگرانی مفرط نسبت به شرایط، مضطرب و حالات وسواسی هستند و این اضطراب و نگرانی منجر به درون ریزی احساسات و مقابله با اشتیاق به تجربه های تازه می گردد که ممکن است در شروع یا شدت سردرد آنان تاثیر داشته باشند. تحقیقات نشان داده است که بیشتر بیماران مبتلا به میگرن از پایداری هیجانی (روان نژندی) مناسبی برخوردار نیستند، به این معنی که دمدمی مزاج هستند و اختلالات روان شنختی و ناپایداری هیجانی زیادی را در روابط فردی و اجتماعی تجربه می کنند. داشتن احساسات و هیجانات منفی همچون ترس، غم، برانگیختگی، خشم، احساس گناه، احساس کلافگی دائمی و فراگیر می باشد و فردی که از لحاظ هیجانی ناپایدارتر باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که دارای باورهای غیرمنطقی بوده و قدرت کمتری در کنترل تکانه ها داشته و انطباق پذیری کمتری با دیگران و محیط از خود نشان می دهد. تحقیقات نشان داده است که بین علایم سردرد میگرن و مولفه های شخصیتی روان رنجور خویی، برون گرایی، گشودگی به تجربه و توافق ارتباط وجود دارد. با توجه به موارد بالا به نظر می رسد آموزش به بیماران در دو زمینه پایداری هیجانی و اشتیاقی به تجربه های تازه، می تواند نسبت به تعدیل ویژگی های شخصیتی موثر بر میگرن کمک کند.