خستگی محیطی شامل فرآیندهای است که هنگام فعالیت ورزشی منجر به افت ظرفیت نیروی تولیدی عضله در سطح دیستال یا محل اتصال عصبی- عضلانی می شود. نوع دیگری از خستگی تحت عنوان خستگی عمومی یا مرکزی می باشد که با کاهش توانایی عضلات در تولید نیروی مطلوب مرتبط بوده و در نتیجه آن زنجیره رویدادها از سیستم عصبی - مرکزی تا فیبرهای عضلاتی قطع می گردد. خستگی عضلانی از مهمترین عوامل اختلال و کاهش عملکرد ورزشی محسوب می باشد و می تواند در کاهش قدرت ارادی، ظرفیت عملکردی عضلات، اختلال در فعال سازی هم زمان عضلات موافق و مخالف، تغییر در الگوی حرکت و در نهایت کاهش عملکرد و کارایی سیستم عصبی- عضلانی نقش داشته باشد و در نتیجه افزایش احتمال آسیب دیدگی مفصل را افزایش می دهد. از طرفی چگونگی و زمان فعال شدن عضلات زانو، بر توانایی آن در بهینه کردن سفتی آن، جذب و پراکنده کردن نیروها تاثیرگذار بوده و از این طریق از آسیب رباط متقاطع قدامی جلوگیری می کند. تحقیقات نشان داده است که اثر خستگی عضلانی در هنگام مسابقه فوتبال، به ویژه در انتهای بازی بیشتر قابل مشاهده می باشد و این وضعیت (خستگی) احتملات ثبات دینامیک مفصل زانو را تحت تاثیر قرار داده و افت کنترل حرکتی عملکرد و افزایش سستی مفصل زانو را به دنبال خواهد داشت. تحقیقات نشان داده است که سیستم عصبی عضلانی نقش بسیار تعیین کننده ای در فعال سازی عضلات و پیشگیری از بروز آسیب دارد و از طریق به کارگیری مکانیسم های فیدفوروادی و فیدبکی عضلات را فعال می نماید. بنابراین توصیه می شود تا تمرینات خاصی نسبت به بهبود و افزایش تحمل ورزشکاران و همچنین سیستم عصبی- عضلانی در زمان های انتهای نیمه اول و دوم جلسات تمرین و بازی، قرار داده شود. همچنین  توصیه می شود تا مربیان تمرینات عصبی جهت پیشگیری از بروز آسیب در برنامه های تمرینی از جایگاه ویژه ای برخوردار شوند و علاوه بر انجام تمرینات قدرتی، استقامتی و مهارتی، بخشی از تمرینات را به بخش عصبی- عضلانی اختصاص داد.