در متون و روايات اسلامي بر دعا و ذکر خدا تأکيد فراوان شده است. کودکان وقتی خودشان به دعا ورود پیدا کنند؛ روح الهی در آنها تقویت می شود. تجربه نشان داده است که دعوت با عمل و رفتار بيش از دعوت با زبان و گفتار مؤثر است لذا برای آموزش کودکان می بایست والدین بصورت عملی دعا کردن را به آنها بیاموزند و آنها را مستقیما با دعا ارتباط دهند، یعنی در نزد آنها دعا کنند تا کودکان از آنها الگوبرداری کنند؛ برای اینکار پیشنهاد می شود که والدین در کنار کودکان و همراه با آنها دعا کنند. همیشه برای همسایه ها دعا کنند. در مشکلات برای رفع آن دعا کنند. برای مریض ها دعا کنند. در ضمن دعا گفته شود که خدایا فقط تو حلال مشکلات هستی. دعاهای قرآنی و دعاهایی را که از زبان معصومین (ع) است، نزد کودکان بگویند و از کودک بخواهند که او نیز همین دعاها را بخواند و آنها آمین بگویند. گاهی نزد کودک دعا نموده و از کودک بخواهند تا آمین بگوید. بعد از هر نماز پیش چشم کودک دعا کنند. نزد کودکان در مشکلات به خدا پنا ببرند و از خدا بخواهند که مشکل را حل کند و به کودک بگویند که تو نیز از خدا بخواه تا مشکل حل شود؛ زیرا خدا کودکان را دوست دارد و دعایشان را اجابت می کند. والدین نزد کودک با هم صحبت کنند و دعاهای مستجاب نشده را این گونه مطرح کنند که خدای مهربان بعضی دعاها را زود و بعضی را دیر اجابت می کند. بعضی خواسته های ما ممکن است به ضرر ما باشد. به همین خاطر خدا آنها را اجابت نمی کند. اما مزد دعا کردن را در آخرت می دهد. این باعث می شود تا کودک از دعاهای اجابت نشده مایوس نشود. دعا کردن کودک، موجب می شود تا کودک با خدا بیشتر انس بگیرد.