کمردرد يکي از دلايل عمده ناتواني و يکي از نگراني هاي اصلي سلامت عمومي در بسياري از کشورها مي باشد. کمردرد به دليل شيوع بالاي آن و با توجه به هزينه  دارويي و دستمزدهاي از دست رفته، اغلب منجر به تحميل يک بار اقتصادي بزرگ مي شود. هر چند دليل واقعي کمردرد مزمن غير اختصاصي به طور دقيق مشخص نيست، اما تغيير در هماهنگي عصبي-عضلاني مي تواند اختلالات مزمن کمري را به همراه داشته باشد. بيشتر محققان دليل اختلال در هماهنگي عصبي-عضلاني را به بي ثباتي ستون فقرات مرتبط دانسته اند. از عوامل درگير در اختلالات بي ثباتي مي توان به نقص در حس عمقي اشاره کرد. حس عمقي محدودە وسيع و پيچيده اي دارد و شامل اجزاي گوناگوني از قبيل حس وضعيت مفصل، حس حرکت، حس سرعت و حس اعمال نيرو است. حس وضعيت مفصل عموماً به توانايي درک وضعيت اندام در فضا، بدون کمک گرفتن از حس هاي بينايي و شنوايي اطلاق مي شود و توسط ساختارهاي مرکزي و محيطي تحت کنترل است. مسير عصبي درک وضعيت مفصل از اين قرار است که با تحريک گيرنده هاي مختلف عضلاني، تاندوني، مفصلي و پوستي پيام ايجاد شده براي درک از طريق راههاي آوران به سيستم عصبي مرکزي منتقل مي شود. در ناحيه کمري نيز سيگنالهاي حسي عمقي از مکانورسپتورهاي ليگامانها، مفاصل فاست، ديسکهاي بين مهره اي و عضلات آورده مي شوند. بيشتر علايم نقص در حس عمقي در افراد مبتلا به کمردرد مزمن ضعف در استقامت عضلات آنهاست و نقص کمتري در قدرت عضلاتشان مشاهده مي شود. در بيماران مبتلا به کمردرد مزمن، دقت حس عمقي ناحيه کمري-خاجي و تعادل تغییر پیدا می کند. اختلال در حس عمقي کمر مي تواند يک علت ممکن براي توسعه و گسترش کمردرد باشد و مي تواند باعث عود مجدد کمردرد شود. بنابراين براي درمان بيماران مبتلا به کمردرد به طور مؤثر، بهبود حس عمقي بايد به عنوان يک بخش مهم از برنامه هاي توانبخشي در نظر گرفته شود. محققان گزارش کرده اند که ويبريشن مي تواند قدرت، توان و انعطاف پذيري عضلات را بهبود دهد. و به اين توافق رسيدند که اين تغييرات احتمالا به خاطر اثر لرزشها بر روي گيرنده هاي حس عمقي در عضلات است. لرزشها پايانه هاي اوليه دوک هاي عضلاني در تاندون را تحريک مي کند و رفلکس انقباض عضلات را براي کمک به بهبود عملکرد عضله افزايش مي دهد. همچنين مي تواند باعث برانگيخته شدن حس عمقي شود.