پوسیدگی زودرس دندانی یکی از شایع ترین بیماری ها در کودکان دنیا است. طبق تعريف آكادمي دندانپزشكي كودكان آمريکا حضور بيش از يك سطح دنداني پوسیده (ضایعه حفره دار یا بدون حفره)، ترمیم شده یا از دست رفته (در اثر پوسیدگی) در هر کدام از دندان های شیری در یک کودک کمتر از ۷۱ ماهه، پوسیدگی های زودرس دوران کودکی نامیده می شود. پوسیدگی زودرس دندان ها در دوران کودکی به عنوان یکی از معضلات دندانی در این دوران شیوع بالایی دارد. به طوری که به عنوان یکی از مهمترین مشکلات دندانی در کودکان می تواند منجر به درد، عفونت، تداخل با غذا خوردن، افزایش خطر پوسیدگی جدید در دندان های شیری و دائمی و نهایتا تاثیرات بدتری در رویش دندان های دائمی شود. این تظاهرات می تواند در محدوده ای از دمینرالیزاسیون تا از دست دادن ساختمان دندان یا تخریب کامل تاج متفاوت باشد. این روند پوسیدگی دینامیک و فعال است که با دوره های متفاوت تخریب و ترمیم مشخص می شود. سن شش سالگی، سن رویش دندان های دائمی و تبدیل دندان ها از مرحله دندان های شیری به مرحله مخلوط دندان های شیری و دائمی است. بنابراین سالم بودن دندان های شیری در این گروه سنی حائز اهمیت است. عوامل مرتبط با پوسیدگی دندان در کودکان شامل استرپتوکوک موتان، پلاک دندانی قابل رویت با بهداشت ضعیف، موقعیت اجتماعی و اقتصادی، میزان تحصیلات والدین، فلور دهانی، هیپوپلازی مینایی، کاربرد کم فلوراید، مصرف زیاد قند، کمبود اطلاعات والدین در مورد بهداشت دهانی، روش های تغذیه ای غلط، جنس مذکر، موقعیت قومی و نژادی می باشد. با توجه به میزان نسبتا بالای شیوع پوسیدگی های زودرس دندانی در کودکان زیر شش سال لازم است اقدامات لازم جهت افزایش سطح آگاهی مادران خانه دار بالاخص در مراقبت از فرزندان با سنین نزدیک به مدرسه درباره نحوه مراقبت های بهداشتی و توجه به رژیم غذایی کودکان صورت پذیرد.