استفاده از الکتروتراپي در طب به سال ۴۶ پس از ميلادی بر مي گردد که يک پزشک رومانيايي با استفاده از یک گونه ماهی به نام ماهی سیاه ( که قادر به تولید الکتریسته بود) درد را در بیماران مبتلا به سردرد تسکین داد. درمان با تحريک الکتريکي به صورتهاي مختلفي مي تواند صورت پذيرد که شامل تحريک عصبهاي محيطي ماند تحريک عصب واگ, تحريک طناب نخاعي, تحريک مغز از سطح جمجمه و تحريک عمقي مغز (DBS) هستند موفقيتهاي به دست آمده از الکتروتراپي در درمان اختلالات حرکتي از قبيل پارکينسون و لرزش عضلاني باعث تشويق دانشمندان در استفاده از آن در بيماران صرع شد.
تحريک عصب واگ از اولين روشهايي بود که به وسيله انجمن غذا و داروي آمريکا (FDA) به منظور کنترل تشنج ها در انواع به خصوصي از صرع تأييد شد. روش DBS نيز در موارد خاصي از جمله تحريک هسته جانبي تاالموس, هيپوکمپ و نواحي قشري (ref) داراي گواهي و تأييد از سوي FDA مي باشد. اين روشها براي درمان تشنجهاي موضعي و مقاوم به درماني که به صورت ثانويه عمومي مي شوند نيز در اتحاديه اروپا, کانادا, تايوان, استراليا و زلاندنو تأييديه دريافت کرده اند. اولين استفاده از تحريک عمقي مغز براي درمان صرع در دهه ۱۹۵۰ صورت گرفت. مهمترين نواحي مغزي که در انسان و حيوان به منظور کنترل تشنج ها تحت الکتروتراپي قرار گرفته اند عبارتند از: هسته هاي قدامي و مرکزي-مياني تالاموس, هيپوکمپ, هسته دم دار, ماده سياه, هسته لوکوس سرولئوس, مخچه, هسته هاي تحت تالاموسي و کانونهاي صرعي قشر مغز. به طور کلي استفاده از تحريک الکتريکي عمقي براي کنترل تشنج به دو روش کلي انجام مي گيرد: الف) تحريک ساختارهاي مغزي دخيل در انتشار تشنج که بر تحريک پذيري قشر مغز مؤثرند و ب) تحريک مستقيم کانون صرعي. تحريکات عمقي مغز بر اساس دامنه فرکانس مورد استفاده به دسته تحريکات با فرکانس زياد ۵۰ تا ۲۰۰ هرتز صورت گرفته است و اعمال این تحريکات با کاهش ميزان وقوع تشنجها و اسپايکهاي بين حمله ای همراه بوده است.