از دیرباز ورزش بکه عنوان يک روش درماني و يا پيشگيري کننده از بروز بيماريها، خصو صاً بيماريهاي قلبي عروقي مورد توجه بوده است. حدود ۵۱ سال پيش تحقيقات دانشمندان ثابت کرد که ميزان بروز حملات قلبي در افراد دارای فعالیت بدنی بیشتر، بسیار کمتر از افراد کم تحرک است. همچنین بررسی ها نشان داده اند که فعالیت ورزشی در مدل های حیوانی، باعث اعمال اثرات محافظت قلبی در مقابل انفارکتوس (مرگ سلول های عضله قلبی به خاطر اختلال در جریان خون، ایسکمی طولانی شریان کرونری و جایگزین شدن بافت قلبی نکروزی به صورت یک زخم فیبروزی متراکم) می شود و در انسان نیز باعث بهبود کیفیت زندگی بعد از آسیب ایسکمیک می گردد. اگر چه مکانیسم های احتمالی این اثرات محافظت قلبی فعالیت ورزشی به طور کامل شناخته نشده اند، اما بدیهی است که فعالیت ورزشی با کاهش بسیاری از عوامل خطر مرتبط با بیماری های قلبی-عروقی، از جمله فشار خون بالا، کلسترول بالا، چاقی و مقاومت به انسولین همراه است و می تواند احتمال بروز حملات قلبی را ۲ تا ۴ برابر کاهش دهد. همچنین مشخص شده است که برنامه های تمرینی طولانی مدت بیشتر از ده هفته و همچنین تمرینات کوتاه مدت ۱ تا ۵ روز می توانند اندازه ناحیه انفارکته را کاهش دهند. در مقایسه با سایر استراتژی های درمانی، انجام فعالیت ورزشی در هر مکانی ممکن بوده و ایمن و کم هزینه می باشد. از طرفی فعالیت ورزشی بعد از سکته به شکل قابل توجهی تغییر شکل را تحت تاثیر قرار می دهد از جمله بهبود عملکرد قلبی و بهبود عملکرد سیستولی، کم کردن فیبروز بافتی میوکارد و افزایش ظرفیت بدنی است که با توجه این فواید، نظر بسیاری را به خود جلب کرده است. متاسفانه ۶۹ درصد ايرانيها فاقد فعاليت جسماني مناسب بوده و تحرك بدني کافی ندارند که ۲۲ در صد بيماريهاي قلبي نيز به دليل کم تحرکي است.