حاملگی خارج رحمی یا بارداری نابه جا یک حالت بالقوه تهدید کننده برای حیات می باشد که در آن رویان خارج از حفره آندومتر رحم قرار می گیرد. تقریبا تمام حاملگی های نا به جا در لوله بروز می نمایند یعنی در ۹۶ درصد بیماران مبتلا به حاملگی خارج رحمی، لانه گزینی در لوله فالوپ و معمولا در ناحیه آمپولر است در جایی که به صورت طبیعی باروری در آنجا به وقوع می پیوندد. حاملگی های نابه جای غیرلوله ای اگرچه نسبتا نادر هستند ولی بیشتر مستعد ایجاد عوارض و خصوصا خونریزی می باشند. یکی از محلهای غیر لوله ای، حاملگی شکمی می باشد که شاخص آن وجود محصولات حاملگی بطور کامل خارج از سیستم تولید مثل می باشد که اغلب تشخیص داده نمی شوند و یا تشخیص آن دیررس می باشد و با مرگ و میر بالا ۱۷ برابر بیش از سایر انواع حاملگی خارج رحمی و ۹۰ برابر بیش از حاملگی نا به جا درمحل های غیرلوله ای نادر است. حاملگی شکمی به انواع اولیه و ثانویه تقسیم می شود که نوع ثانویه آن شایع تر می باشد و در نتیجه سقط شدن حاملگی لوله ای یا پاره آن و به ندرت پس از پارگی رحم ناشی از اسکار قبلی سزارین و یا پارگی رحم به دنبال سقط انتخابی و درمانی بروز می کند. در هر حال در صورت تداوم رشد حاملگی شکمی ثانویه به طور تیپیک قسمتی از جفت به دیواره لوله متصل مانده و از محیط به ورای لوله رشد می کند و در روی ساختمان های احاطه کننده لانه گزین می شود. حاملگی شکمی اولیه بسیار نادر می باشد یعنی خیلی به ندرت لانه گزینی صفاقی اولیه تخم بارور شده بروز می کند. حاملگی شکمی در هر جایی از شکم یا کاویته لگن قابل لانه گزینی است احتمالا شایع ترین محل سطح لگن و مجاور به دیواره خلفی لیگامان پهن رحم است البته می تواند در ارگان های خارج لگن نظیر روده ها، کبد و طحال نیز بروز کند. شیوع حاملگی شکمی یک مورد از ۲۵۰۰-۳۳۰۰ تولد متغیر است.