زانو مفصل لولایی اصلاح شده و پیچیده ای است که توسط عناصر متعدد داخل و خارج مفصلی رباطی، عضلانی تاندونی و استخوانی غضروفی محافظت می شود. به علت سطحی بودن مفصل این عناصر بیشتر در معرض صدمه قرار دارند. در ورزشکاران این صدمات در اثر ضربات شدید و ناگهانی یا ضربات جزئی و تکرار شونده ایجاد شده و سبب بروز علایم بالینی حاد، تدریجی یا مزمن می گردند که به نوبه خود باعث کمتر شدن سطح فعالیت های ورزشی و حتی روزمره فرد می شود. این صدمات از یک ضرب دیدگی مختصر نسج نرم با علایم و طول درمان چند روزه تا صدمات شدید مفصلی که نیاز به درمان های گاه متعدد و پیچیده دارند می باشد. دررفتگی زانو و صدمات چند رباطی با شدت کمتر، در حدود ۲۰ درصد ضایعات لیگمانی زانو هستند. شایعتریین صدمات دولیگمانی، صدمه رباط های متقاطع قدامی و جانبی داخلی است. برای بروز در رفتگی زانو حداقل یه لیگمن بایستی پاره شود که اغلب رباط های متقاطع قدامی و خلفی همراه یکی از رباط های جانبی است. صدمات دیگر شامل صدمه به منیسک ها، سطح غضروفی، تاندونها و عروق و اعصاب است که علایم آن این است که پس از یک صدمه شدید به زانو، صدای پوپ شنیده شده و تغییر شکل زانو ایجاد می شود مگر این که در رفتگی خود به خود جا افتاده باشد که در این صورت تشخیص را مشکل می کند. در عرض چند ساعت تورم ایجاد می شود ولی به دلیل پارگی کپسول و تخلیه همارتروز، شدید نیست. با توجه به تعداد رباط های صدمه دیده، بایستی تشخیص دررفتگی زانو داده شود و اگر صدمه عروقی وجود داشته باشد و در عرض ۸ ساعت ترمیم نشود با احتمال زیاد نیاز به آمپوتاسیون پیدا می شود.
ضایعات منیسک: در وضعیت زانوی نیمه خمیده، چرخش فمور روی تیبیای ثابت سبب وارد شدن نیروس کمپرشن و لغزشی روی شاخ خلفی منیسک ها شده و منجر به پارگی منیسک می شود. شایعترین علامت درد وتندرنس موضعی روی سطح مفصلی و نزدیک رباط جانبی است. در پارگی مزمن علاوه بر درد قفل کردن و خالی کردن زانو نیز دارند. درمان اولیه در مواد خفیف شامل یخ، کمپرشن، بالا نگه داشتن عضو، استراحت نسبی و استفاده از عصا است.